Ο Καφές, το Νέο Status Symbol – Ποιος θέλει πια χρυσά ρολόγια; Ένας cappuccino αρκεί!

Πάει και ο καφές. Έγινε κι αυτός πολυτέλεια, σαν τα ταξίδια στο Παρίσι ή τα κουμ-κουάτ από την Κέρκυρα. Θέλει σκέψη πια για να πεις «πάμε για καφέ;», γιατί με ένα δεκάρικο ζευγάρι μετά βίας ακουμπάει τραπέζι. Και αν περισσέψει και κάνα ευρώ ρέστα; Κάνε το κορνίζα, γιατί δεν θα το ξαναδείς εύκολα.

Στην Ελλάδα του 2025, όπου τα μνημόνια έχουν φύγει αλλά η φτώχεια μένει για καφέ, ακόμα κι η απλή έξοδος για έναν freddo espresso μοιάζει με επένδυση σε ακίνητο. «Να τον πάρω μονό ή διπλό;» αναρωτιέται ο άλλος, λες και αποφασίζει αν θα πληρώσει δόση δανείου ή φροντιστήριο του παιδιού.

Αλλά για να λέμε την αλήθεια, δεν φταίει ο καφές. Φταίνε οι μισθοί και οι συντάξεις που έχουν μείνει στο… 2010 και από τότε παριστάνουν τους ακίνητους θεατές σε έναν κόσμο που καλπάζει στις αυξήσεις. Πώς να συμβαδίσουν οι μισθοί με το flat white των 4,20€; Το μόνο «φλατ» εδώ είναι ο τραπεζικός λογαριασμός.

Έτσι, το ζευγαράκι που κάποτε έλεγε «πάμε για καφέ» αυθόρμητα, τώρα κάθεται σπίτι και πίνει στιγμιαίο με γάλα σκόνη, κοιτώντας παλιά stories από εποχές που δεν υπήρχε ΦΠΑ 24% πάνω στον αφρόγαλα.

Την ίδια στιγμή, τα ΜΜΕ γράφουν για νέες αυξήσεις στον καφέ λες και ανακαλύψαμε νερό στον Άρη. Οι επαγγελματίες καλούνται σχεδόν να απολογηθούν: «Δεν ανεβάσαμε εμείς τις τιμές, κύριε πρόεδρε! Μας τις ανέβασαν!» Κι έχουν τα δίκια τους. Με τα τιμολόγια ρεύματος να θυμίζουν ενοικιοστάσια, με το κόστος του καφέ, της ζάχαρης, των πλαστικών, των αναλώσιμων και του ΦΠΑ να χορεύουν σαν σε καρναβάλι της Πάτρας, ε, κάποιος θα την πληρώσει. Και συνήθως αυτός κάθεται στη μικρή στρογγυλή καρέκλα του café.

Ο καφές, κυρίες και κύριοι, δεν είναι πια απλή υπόθεση. Είναι δήλωση. Αν έχεις βγει για καφέ σήμερα, είσαι ή εύπορος, ή απερίσκεπτος, ή απλά το ρίσκαρες γιατί έπιασε ο καιρός και ήθελες ήλιο.