Ο Λαρισαίος αρχιτέκτονας που υπογράφει την αισθητική εμβληματικών κτιρίων σ όλο τον κόσμο: Από το Ίδρυμα Νιαρχος ως την Γκάνα…

Πόσο συχνά συναντάς έναν 47χρονο Λαρισαίο που κατάφερε σε αυτή την ηλικία και μόλις σε 14 χρόνια να δημιουργήσει ένα τεράστιο success story; Κάποιον που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μεταξύ αγνώστων και από μια αυλόπορτα κατάφερε να διατηρεί σήμερα το γραφείο μελετών Tsolakis Architects που αποτελείται από μια ομάδα 67 αρχιτεκτόνων και λοιπών συνεργτών; Που κερδίζει τον έναν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό μετά τον άλλο σε Ελλάδα και εξωτερικό και τυγχάνει παγκόσμιας φήμης και αναγνώρισης;

Η ερώτηση είναι ρητορική…

Ανακαίνιση των γραφείων των διοικητικών υπηρεσιών της Γαλλικής Πρεσβείας στην Ελλάδα, μελέτη των κτηρίων διοίκησης και του κεντρικού καταστήματος της Συνεταιριστικής Τράπεζας Τρικάλων, των γραφείων της Εθνικής Τράπεζας στην Ακαδημία Πλάτωνος, ανάπλαση της περιοχής Sykhiv στην πόλη Lviv της Ουκρανίας, ανάπλαση της μαρίνας του Αλίμου, δημιουργία ενός after school κέντρου απασχόλησης παιδιών στη Νίκαια από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ανάπλαση του ξενοδοχείο Esperia, κτίρια γραφείων σε διάφορα σημεία, το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών στην Ακαδημία Πλάτωνος και πολλά άλλα.

Δυστυχώς, μιλήσαμε μεταξύ μας online με τον Γιώργο Τσολάκη. Έτσι έχασα την ευκαιρία να επισκεφτώ το κτίριο στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα, το υπέροχο διατηρητέο του Τσίλλερ, στο οποίο στεγάζονται τα γραφεία της εταιρίας, που έχει ποτίσει από την αύρα του Άρη Κωνσταντινίδη, του κορυφαίου Έλληνα αρχιτέκτονα, και της συζύγου του επίσης κορυφαίας γλύπτριας Ναταλίας Μελά. Έχασα την ευκαιρία να μπω στο δωμάτιο με το πιάνο και τους πίνακες ζωγραφικής, με τα αγάλματα και τα εκμαγεία του εργαστηρίου της Ναταλίας Μελά το οποίο επίσης στεγαζόταν εκεί.

Αλλά είχα την τύχη να κάνω μια υπέροχη συζήτηση για την ευφυία της προσαρμοστικότητας, το μοντέλο σκέψης που μπορεί να οδηγήσει σε ένα success story, για το τι πρεσβεύει η αρχιτεκτονική σήμερα και ποιο θα έπρεπε να είναι το μοντέλο ανάπτυξης της πόλης και του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα…

Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου

«Μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε ότι ήμασταν αυτόνομα υποσύνολα του κόσμου. Τώρα δεν είμαστε αυτόνομα υποσύνολα του κόσμου. Τώρα είμαστε ο κόσμος ο ίδιος. Είμαστε ένα μέρος του κόσμου. Όταν το καταλάβουμε αυτό, θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι εγώ θα κάνω αυτό γιατί έτσι θέλω, αλλά ότι θα πρέπει να μετράμε τον χώρο γύρω μας, να παραμετροποιούμε τα προβλήματα τα οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Και με αυτό το εργαλείο βρίσκουμε την κατάλληλη μεθοδολογία επίλυσης του προβλήματος και όχι τη λύση. Αυτό είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό».

Τι ακριβώς συνέβη με αυτή την αυλόπορτα στον μαντρότοιχο ενός στεγνοκαθαριστηρίου στο Νέο Ηράκλειο, με την οποία ξεκινήσατε ως πρώτο σας έργο πριν 14 χρόνια; Αναφέρεστε συχνά, αλλά δεν υπάρχουν περαιτέρω πληροφορίες…

Και δεν θα υπάρξουν (γέλια)…

Η αυλόπορτα είναι το σημείο με το οποίο ξεκίνησε όλη η ιστορία, η αφετηρία του γραφείου. Να σας εξηγήσω…

Εγώ δούλευα για μια δεκαετία στο γραφείο του καθηγητή μου του Κώστα Μωραΐτη, Αν. Καθηγητή Ε.Μ.Π. Το 2010, λοιπόν, αποχωρώ από το γραφείο του και ανοίγω το δικό μου. Όντας ξένος στην Αθήνα, δεν είχα διασυνδέσεις προκειμένου να αποταθώ για κάποια δουλειά. Βέβαια, η πλάκα είναι ότι, φεύγοντας από τον Κώστα, είχα γνωρίσει έναν κύριο με τον οποίο θα συνεργαζόμασταν για να του φτιάξουμε το σπίτι του. Το σπίτι αυτό δεν έγινε ποτέ. Οπότε εγώ έφυγα από το γραφείο του Μωραΐτη θεωρώντας ότι έχω μια υποσχετική ενός σπιτιού, η κατασκευή του οποίου οσονούπω θα ξεκινούσε και επομένως θα είχα για κάποιο διάστημα δουλειά, αλλά τελικά δεν έγινε.

perissotera https://www.onlarissa.gr/2024/11/23/o-larisaios-architektonas-pou-ypografei-tin-aisthitiki-emvlimatikon-ktirion-s-olo-ton-kosmo-apo-to-idryma-niarchos-os-tin-gkana-foto/