Καθισμένη στον καναπέ, στο lobby του ξενοδοχείου New Hotel, η ηθοποιός που γνωρίσαμε τηλεοπτικά, μέσα από τον ρόλο της ως «Άννα», στη σειρά «Παγιδευμένοι», μάς ξετυλίγει τη διαδρομή της: Τα παιδικά χρόνια στον Πειραιά, το παιχνίδι στα μαγαζιά των γονιών της, η πολωνική οικογένεια, η ζωή στο Λονδίνο, η επιστροφή πίσω στην Ελλάδα, η γνωριμία με τον σύντροφο της, Πέτρο Λαγούτη και οι δυσκολίες στα γυρίσματα.

«Είμαι γέννημα – θρέμμα Πειραιώτισσα! Όταν κάποιος με γνωρίζει, καλύτερα, καταλαβαίνει ότι ο Πειραιάς «φωνάζει» μέσα μου. Όταν οι σκηνοθέτες, στα γυρίσματα της σειράς «Παγιδευμένοι» και στις πρόβες της παράστασης «Τέλειοι Ξένοι», προσπαθούσαν ευγενικά να μου εξηγήσουν για κάποιες συγκεκριμένες αντιδράσεις που ήθελαν τους έλεγα «Να βγάλω το Πασαλιμάνι»; Όλες μου οι εικόνες, μέχρι που έφυγα για το Λονδίνο, είναι συνδεδεμένες με τον Πειραιά. Από τις πιο όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις είναι το παιχνίδι στην πλατεία Παπανικολή, δίπλα στη θάλασσα, οι περίπατοι στις εκθέσεις βιβλίου την ώρα του ηλιοβασιλέματος, με τα μοναδικά χρώματα που παίρνει ο ουρανός, και με ψητό καλαμπόκι στο χέρι.

Οι γονείς μου είναι ελεύθεροι επαγγελματίες: ο μπαμπάς είχε μαγαζί πριν γεννηθώ, η μαμά άνοιξε το δικό της όταν ήμουν στη Β’ Δημοτικού. Οι αναμνήσεις που έχω, μέχρι και το παιχνίδι, ήταν μέσα στα μαγαζιά τους. Τα απογεύματα, με το που τελείωνα το σχολείο, πήγαινα στο μαγαζί του μπαμπά και τον βοηθούσα. Έφτιαχνα μπεγλέρια, κομπολόγια, συσκεύαζα χάντρες -είναι μια έντονη ανάμνηση μου. Μετά όταν άνοιξε και η μαμά μαγαζί έκανα τα ίδια -θυμάμαι τις γιορτές Χριστούγεννα και Πάσχα να βάζω σε συσκευασίες τα γούρια και τις λαμπάδες αντίστοιχα.

Μια ακόμα έντονη ανάμνηση μου ήταν η διαδρομή από τον Πειραιά στην Αθήνα, που έπαιρνα το «μπλε λεωφορείο», όπως έλεγε η γιαγιά μου τη γραμμή 040 για να πάω στο μαγαζί του μπαμπά -ήμουν στην πέμπτη δημοτικού. Με έβαζε η μαμά στο λεωφορείο και ο μπαμπάς με περίμενε στο Σύνταγμα. Κι εκείνος είχε μεγαλώσει μέσα στο μαγαζί του παππού μου, είχε το πρώτο φωτογραφείο στον Πειραιά, και τον βοηθούσε. Η μαμά έχει τελειώσει Αρχαιολογία λατρεύει τα κοσμήματα και τους πολύτιμους λίθους. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολλά ερεθίσματα Τέχνης από την οικογένεια μου: με την αδερφή μου κάναμε μουσική, χορό από πολύ μικρές – μάλιστα η αδερφή μου πήγε στη Λυρική -στο παιδικό τμήμα.

Η μαμά μου είναι από την Πολωνία και πήγαινα πάρα πολύ συχνά, δηλαδή με θεωρώ 50% Ελληνίδα και 50% Πολωνέζα. Ο μπαμπάς εργαζόταν πολλές ώρες οπότε η κουλτούρα της μαμάς υπήρχε έντονα μέσα στο σπίτι μας -ακόμα και στα τραπέζια. Ως μοναχοπαίδι ο πατέρας μου δεν είχε μεγάλη οικογένεια, οπότε δεν έχω ζήσει αυτό το «Big Greek Family» -αυτό το ζούσα στην Πολωνία. Κάθε φορά που πηγαίνουμε κάνουμε μεγάλο tour για να δούμε την οικογένεια μας και γενικότερα το σόι μας. Έχω ζήσει όμορφους χειμώνες και καλοκαίρια -είναι μια πανέμορφη χώρα».

«Χωρίς να το γνωρίζω ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός. Ήμουν πολύ ονειροπόλα, αυθόρμητη και παρορμητική. Δηλαδή, ξυπνούσα και έλεγα θα γίνω μπαλαρίνα, ποδοσφαιρίστρια, αστροναύτης, καπετάνισσα -ήθελα να γίνω τα πάντα. Τι καλύτερος τρόπος να κάνεις τα πάντα γίνοντας ηθοποιός! Πήρα την απόφαση όταν ήμουν στη Α΄ Λυκείου. Επηρεάστηκα ένα χρόνο νωρίτερα, όταν ήμουν στο Λονδίνο και παρακολούθησα μιούζικαλ. Έβλεπα πάνω στη σκηνή να χορεύουν, να παίζουν, να τραγουδάνε και έλεγα «αυτοί περνάνε πολύ καλά» και σκεφτόμουν «μάλλον αυτό θέλω να κάνω».

Παίζοντας την πρώτη μου ερασιτεχνική παράσταση με τη θεατρική ομάδα αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική, αλλά δεν το ανακοίνωσα αμέσως στους γονείς μου – το κρατούσα δικό μου. Ξέρεις, το κάνω πολύ συχνά αυτό: παίρνω μια απόφαση, την υλοποιώ και μετά την ανακοινώνω.. Νομίζω πως το κάνω γιατί μπαίνω σε μια τροχιά «θα τα καταφέρω μόνη μου». Δεν πήγα φροντιστήριο στο Λύκειο για να μαζέψω χρήματα, ήμουν σίγουρη ότι δε θα περνούσα στο Εθνικό και ότι θα πήγαινα σε ιδιωτική σχολή. Είχα ήδη ενημερώσει την οικογένεια μου, ωστόσο εξελίχτηκαν όλα έτσι όπου μπήκα στο Εθνικό, τη δεύτερη χρονιά, που ξανά έδωσα εξετάσεις. Αν βάζεις όλη σου την ενέργεια στο όνειρο σου, το κάνεις με αγάπη, σεβασμό και όχι με αλαζονεία, ματαιοδοξία και υπεροψία, όλα μπορούν να συμβούν. Σίγουρα είναι μια επιβεβαίωση, ακόμα και σε πρακτικό κομμάτι, όταν σε παίρνουν στο Εθνικό, όμως δεν είναι το βασικό κριτήριο η σχολή -η δουλειά μας είναι σκυταλοδρομία και όχι ατομικό άθλημα. Είμαστε κρίκοι ενός κύκλου.