Οι «λαμπεροί» υποψήφιοι που έχασαν το φως τους στην Ευρωβουλή και τα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα

Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ των ευρωεκλογών έχει αρχίσει για τα καλά, οι υποψήφιοι περιοδεύουν και παρελαύνουν στα τηλεοπτικά πάνελ, τα κόμματα ανταλλάσσουν επιθετικές ανακοινώσεις, αλλά κανένας δεν συζητάει για τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα που θα συζητηθούν στην επόμενη Ευρωβουλή. Πόσοι γνωρίζουν τις θέσεις των κομμάτων και των υποψηφίων, καθώς και τις μεταξύ τους διαφορές, πάνω στην πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ε.Ε. για την κλιματική κρίση, τη διεύρυνση, το μεταναστευτικό, την αγροτική πολιτική, το βέτο, το ενεργειακό και τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Σχεδόν κανείς δεν τις γνωρίζει, παρότι υπάρχουν πολύ ουσιαστικές και κρίσιμες διαφορές στις πολιτικές που θα κρίνουν το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών.

Ο δημόσιος διάλογος, που διεξάγεται μέσα από τις προεκλογικές ομιλίες και τα ΜΜΕ, ελάχιστα ασχολείται με τα ουσιαστικά ζητήματα που θα απασχολήσουν το Ευρωκοινοβούλιο, μένει στα επιφανειακά και ελαφρά θέματα, και εξαντλείται σε κόντρες και ατάκες για τα ανούσια.

Μπορούν τα πρόσωπα αυτά να εργαστούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης; Ποιες είναι οι θέσεις τους για τη διεύρυνση και το βέτο; Γνωρίζει ο αγροτικός πληθυσμός ποιες είναι οι απόψεις τους για τη νέα αγροτική πολιτική και τι θα ψηφίσουν; Τι προτείνουν για το μεταναστευτικό; Κανένας δεν γνωρίζει, αλλά εδώ αναδεικνύεται και η μεγάλη ευθύνη των ελληνικών ΜΜΕ, διότι σχεδόν κανείς δεν τους ρωτάει.

Αντί για εξαντλητικό διάλογο που θα αναδείξει όλες τις θέσεις και τις διαφορές των υποψηφίων, αλλά και θα τους δεσμεύσει ώστε να λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους και αυτοί να γνωρίζουν ακριβώς τη στάση που θα κρατήσουν στην Ευρωβουλή, γίνεται συζήτηση για το λάδι στην κολυμπήθρα του Κασσελάκη όταν βαπτίστηκε και για τις ατάκες και τα συνθήματα όσων έχουν εκπαιδευτεί να προκαλούν την προσοχή της κοινής γνώμης χωρίς να λένε τίποτα ουσιαστικό. Όλο αυτό όμως γίνεται σε βάρος της πολιτικής και σε βάρος των ψηφοφόρων, που τους παρουσιάζουν ως κανονικό κάτι που δεν είναι.

Πολλά κόμματα είχαν προβλήματα και τα ίδια από τις επιλογές που έκαναν την προηγούμενη φορά και τους ευρωβουλευτές που έστειλαν στις Βρυξέλλες. Ο «ανύπαρκτος» Ζαγοράκης, η εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο του QatarGate Εύα Καϊλή, ο καταγγελλόμενος Αλέξης Γεωργούλης είναι μερικοί μόνο από τους «λαμπερούς» υποψήφιους που δεν έλαμψαν καθόλου στην Ευρωβουλή, αντιθέτως κάποιοι θόλωσαν την εικόνα των κομμάτων τους αλλά και της χώρας που τους έστειλε εκεί. Επιπλέον, σε πολύ κρίσιμα θέματα που απασχόλησαν τα προηγούμενα χρόνια το Ευρωκοινοβούλιο οι Έλληνες ευρωβουλευτές είχαν μια πολύ αδύναμη παρουσία.

Θα περίμενε κανείς οτι τα παθήματα θα γίνονταν μαθήματα, αλλά για άλλη μια φορά αυτό δεν συνέβη. Παρότι έγινε μια προσπάθεια σε κάποια κόμματα να συμπεριλάβουν υποψηφίους που διαθέτουν τα κατάλληλα εφόδια και σαφείς πολιτικές θέσεις, όλοι υπέκυψαν στον πειρασμό να βάλουν ξανά στις λίστες τους πρόσωπα που θεωρούν ότι μπορούν να φέρουν στις κάλπες το απολίτικο κοινό της μεσημεριανής ζώνης, που γνωρίζουν καλά πως να την τροφοδοτούν.

Μπορούν τα πρόσωπα αυτά να εργαστούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης; Ποιες είναι οι θέσεις τους για τη διεύρυνση και το βέτο; Γνωρίζει ο αγροτικός πληθυσμός ποιες είναι οι απόψεις τους για τη νέα αγροτική πολιτική και τι θα ψηφίσουν; Τι προτείνουν για το μεταναστευτικό; Κανένας δεν γνωρίζει, αλλά εδώ αναδεικνύεται και η μεγάλη ευθύνη των ελληνικών ΜΜΕ, διότι σχεδόν κανείς δεν τους ρωτάει.

Τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους έχουν φέρει το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου στα μέτρα αυτών των υποψηφίων, χωρίς να ρωτάνε για τα θέματα που θα απασχολήσουν την Ευρωβουλή, κάτι που συμφέρει κυρίως τους πιο ακατάλληλους, αφού έτσι δεν αποκαλύπτεται η άγνοια και η ασχετοσύνη τους. Οπότε, εκ των πραγμάτων, όλο το προεκλογικό πανηγύρι, όπως έχει στηθεί, δουλεύει υπέρ τους.

Η εμπειρία της εκπροσώπησης στην Ευρωβουλή από απλώς γνωστά τηλεοπτικά πρόσωπα, χωρίς άλλα κριτήρια, ήταν αρνητική, κατά κοινή ομολογία. Εξίσου αρνητική είναι και η απουσία δημόσιου πολιτικού διαλόγου για τα ευρωπαϊκά ζητήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, όπως και το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι δεν γνωρίζουν τις θέσεις των υποψηφίων που ζητούν την ψήφο τους.

Υπάρχει ωστόσο αρκετός χρόνος ακόμα για να στραφεί η προεκλογική συζήτηση στην ουσία της πολιτικής και αυτή είναι μια ευθύνη που πρέπει να αναλάβουν οι πολιτικοί αλλά και τα ΜΜΕ. Έτσι θα αναδειχθούν και θα ξεχωρίσουν οι καλύτεροι υποψήφιοι από όλα τα κόμματα και αυτό θα λειτουργήσει υπέρ των πολιτών και της πολιτικής με την ουσιαστική σημασία της.