Σ.Π.ΟΡ.Τ – Από την Ελάτη στο οροπέδιο της Κρανιάς

Μια από τις πιο όμορφες διαδρομές που προσφέρει ο Κόζιακας είναι αυτή που ξεκινά από την Ελάτη και καταλήγει στο οροπέδιο Κρανιάς. Είναι μια επέκταση της πολύ γνωστής στο ορειβατικό κοινό διαδρομής που οδηγεί στη «Βρύση Μπέη». Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι από τη δυτική πλευρά του Κόζιακα υπάρχει ένα πυκνό δίκτυο μονοπατιών που συνδέονται μεταξύ τους οδηγώντας σε κορυφές και θέσεις ενδιαφέροντος, αντίθετα από ότι συμβαίνει στην ανατολική πλευρά που στην ουσία είναι terra incognita.

Ξεκινώντας λοιπόν από το κέντρο της Ελάτης το πρωί της περασμένης Κυριακής ανηφορίζουμε στο μονοπάτι που κινείται σε πυκνό ελατόδασος, ακολουθώντας τα ευκρινή σημάδια στους κορμούς των δέντρων. Ο παγωμένος αέρας που κατεβάζει τη θερμοκρασία κάτω από το μηδέν δεν φτάνει μέχρι εδώ, έτσι αναγκαζόμαστε να αφαιρέσουμε κάποια από τα χοντρά ρούχα που επιστρατεύσαμε για να αντιμετωπίσουμε το δριμύ πρωινό ψύχος στο χωριό.

Φτάνοντας στο πρώτο διάσελο μπορούμε να δούμε τα γύρω βουνά, με ελάχιστο έως καθόλου χιόνι. Είναι μια απογοητευτική εικόνα, όλη και πιο συχνή τα τελευταία χρόνια, που δεν προοιωνίζει τίποτα το καλό.

Μετά από μιας περίπου ώρας ήπια σχετικά ανάβαση, συναντάμε τον χωματόδρομο και μετά από δυο στροφές φτάνουμε στο σημείο από το οποίο ξεκινά το μονοπάτι για τη «Βρύση Μπέη». Είναι το πιο ενδιαφέρον τμήμα της διαδρομής αφού διασχίζει ένα δάσος τόσο πυκνό που κρύβει το φως το ήλιου. Κατηφορική γενικά η πορεία του μέσα σε στενό φαράγγι, διατηρεί το χιόνι στα έλατα και στο έδαφος, δίνοντας στην πορεία μας τη χειμωνιάτικη αίσθηση που ήταν απούσα μέχρι εδώ. Στο χαμηλότερο σημείο του, στρίβει αριστερά οδηγώντας σε ένα κιόσκι, δίπλα στο οποίο χάσκει ένα άνοιγμα όπου καταλήγει το νερό της πηγής και από εκεί οδηγείται σε σπηλιά με πολύ απότομα τοιχώματα.

Επιστρέφοντας στο σημείο της διακλάδωσης συνεχίζουμε μέσα στο φαράγγι, χωρίς σήμανση πιά, αλλά σε αρκετά ευκρινές  μονοπάτι για 15’ περίπου μέχρι την έξοδό του σε μικρό οροπέδιο που σημαδεύεται από βρύση με άφθονο νερό σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ηλιόλουστο και απάνεμο, είναι το ιδανικό σημείο για ξεκούραση και φαγητό.

Ένα καταπράσινο λιβάδι απλώνεται γύρω μας, διάστικτο με γάλανθους (Galanthus nivalis). Είναι ένα πολυετές βολβώδες φυτό, που συναντάται σε υγρά λιβάδια κυρίως. Από τα πρώτα που φυτρώνουν νωρίς την άνοιξη ή και μέσα στον χειμώνα εκεί που υποχωρούν τα χιόνια, σε προσήλια σημεία. Το όνομά του οφείλεται στα λευκά σαν το γάλα άνθη του που μοιάζουν με καμπανούλες στρεφόμενες προς το έδαφος.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης του μονοπατιού για το Κοτρώνι, που ήταν το προγραμματισμένο τέλος της πορείας μας, επιστρέφουμε, απόγευμα πλέον στην Ελάτη, ακολουθώντας αντίστροφα την πρωινή πορεία μας.