Συνέντευξη Μ. Χατζηγάκη για την κρίση στην Ουκρανία

Αποκλειστική συνέντευξη στο Trikalaidees παραχώρησε ο υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ, Μικέλης Χατζηγάκης, για τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και την πρόσφατη γεωπολιτική κρίση. Ο Χατζηγάκης ο οποίος έχει ζήσει για αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στα Εμιράτα και έχοντας μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο, δηλαδή στην Διπλωματία και στα Διεθνή Οικονομικά από την κορυφαία σχολή Διπλωματίας των ΗΠΑ, την σχολή Φλέτσερ του Πανεπιστημίου Ταφτς της Βοστώνης, όπως και στο Χάρβαρντ σχολιάζει και αναλύει τις ραγδαίες εξελίξεις στον πρόσφατο πόλεμο και τις συνέπειες για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Κύριε Χατζηγάκη βλέπουμε καθημερινά να σκοτώνονται άνθρωποι στην Ουκρανία. Πιστεύετε ότι θα τελειώσει σύντομα αυτός ο πόλεμος;

Ελπίζω και εύχομαι να τελειώσει γρήγορα αυτός ο πόλεμος γιατί αθώοι πολίτες χάνουν την ζωή τους άδικα και πρόωρα. Δεν είμαι μάντης να δω πως και πότε θα τελειώσει αυτή η κρίση αλλά παρατηρώ ότι παρότι συνεχίζεται κανονικά ο πόλεμος γίνεται μια κάποια προσπάθεια στο παρασκήνιο από όλες τις πλευρές να υπάρξει κοινός τόπος και να βρεθεί μια λύση. Ωστόσο, αυτή είναι μια πραγματικά πολύ δύσκολη εξίσωση. Η Δύση ενδεχομένως να προσπαθήσει να διαχειριστεί μια «ήττα» του Πούτιν δίνοντας του όμως και μια διέξοδο. Και προεξοφλώ μια ήττα του Πούτιν με την εξής έννοια. Ότι ακόμη και αν κατακτήσει την Ουκρανία, δεν θα μπορέσει να την κρατήσει. Ενώ στην πορεία θα έχει αιμορραγήσει οικονομικά σε πολύ μεγάλο βαθμό και η ηγετική του προσωπικότητα θα έχει δεχθεί καίριο πλήγμα. Και αν πιεστεί πολύ όπως υποστηρίζουν μερικοί πολιτικοί παράγοντες στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον πάντοτε ελλοχεύει ο φόβος των πυρηνικών. Και αυτή την φορά η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου είναι πιο κοντά ακόμα και από την κρίση του 1962 στην Κούβα. Κατά συνέπεια, η λύση θα είναι πρέπει να πατήσει πάνω λεπτές ισορροπίες.

Είναι ο Πούτιν ο νέος Χίτλερ όπως πολλοί τον χαρακτηρίζουν;

Ο Πούτιν είναι ένας σκληρός δικτάτορας, αλλά ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει Χίτλερ. Καταρχάς, η οικονομία της Ρωσίας είναι σχεδόν όσο και της Ισπανίας, δηλαδή 15 φορές μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ. Η Ρωσία, συνεπώς, και να ήθελε να έχει ρόλο αντίστοιχο της κατακτητικής Γερμανίας του 40’ δεν μπορεί. Να το πω απλά δεν έχει τα χρήματα. Δεύτερον, πουθενά μέχρι σήμερα δεν έχει φανεί ότι ο Πούτιν έχει ως στόχο να κατακτήσει την Ευρώπη και τον κόσμο. Αντίθετα, ο Πούτιν θέλει ελέγξει αυτό που ο ίδιος θεωρεί ζωτικό του χώρο. Και δεδομένων των συνθηκών, αυτός ο χώρος ακόμα και στα σχέδια Πούτιν είναι αισθητά μικρότερος από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Τελικά ποιος βγαίνει πιο κερδισμένος από αυτή την κρίση;

Νομίζω ο μεγαλύτερος κερδισμένος είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Η Αμερική κερδίζει γιατί καταφέρνει να ηγεμονεύσει στο χώρο της Ευρασίας λόγω της πλήρους ρήξης μεταξύ Γερμανίας – Ρωσίας. Σύμφωνα με τον Μπρεζίνσκι, κορυφαίο επιστήμονα και πολιτικό στο διπλωματικό στερέωμα της Αμερικής, για να μπορέσουν οι ΗΠΑ να ελέγξουν τον κόσμο πρέπει να καταφέρουν να ελέγξουν την νευραλγική περιοχή της Ευρασίας. Και ο έλεγχος της Ευρασίας προϋποθέτει να μην συμμαχήσει η Γερμανία με την Ρωσία. Συνεπώς, οι ΗΠΑ θα αναβαθμίσουν σημαντικά την επιρροή τους στην περιοχή. Συγχρόνως, η Κίνα φαίνεται να εδραιώνεται ξεκάθαρα ως ο δεύτερος πόλος στο παιχνίδι της παγκόσμιας ισχύος. Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία θα βγει σίγουρα χαμένη από αυτό τον πόλεμο. Κανείς, ωστόσο, δεν μπορεί να προβλέψει αν θα είναι λίγο ή πολύ χαμένη.

Η Ευρώπη εμφανίζει μια δυσπραγία στην εξωτερική της πολιτική – ξανά. Είναι γίγαντας αλλά με πήλινα πόδια τελικά;

Κοιτάξτε, νομίζω ότι η Ευρώπη ξύπνησε μετά από την Ρωσική εισβολή. Και είμαι βέβαιος πως αυτή η κρίση θα οδηγήσει σε μια δραστική αλλαγή της αμυντικής και διπλωματικής πολιτικής της Ευρώπης. Καταρχάς, βλέπουμε ότι η Γερμανία αλλάζει πολιτική μετά από 75 χρόνια και πλέον εξοπλίζεται δυναμικά. Ήδη, ο καγκελάριος Σόλτς ανακοίνωσε 100 δις σε εξοπλισμούς, και αυτό το ποσό μπορεί και να αυξηθεί περαιτέρω τα επόμενα χρόνια. Επίσης, παρατηρούμε την μεγάλη συσπείρωση της Ευρώπης. Ακόμα και η Ουγγαρία του Όρμπαν (φίλου του Πούτιν) τάχθηκε κατά της Ρωσικής εισβολής. Ωστόσο, το μεγάλο βήμα για την Ευρώπη θα είναι η δημιουργία κοινού στρατού και κοινής αμυντικής πολιτικής. Αν γίνει αυτό θα αλλάξει όλο το γεωπολιτικό παιχνίδι όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά παγκοσμίως.

Η Ελλάδα μπορεί να είναι στην σωστή πλευρά της ιστορίας αλλά μήπως βιαστήκαμε να στείλουμε όπλα στην Ουκρανία; Άλλωστε και οι πολίτες σε όλες τις δημοσκοπήσεις λένε πως δεν συμφωνούν σε αυτή την κίνηση. Πως το σχολιάζετε;

Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία είναι ένα σύνθετο ζήτημα με πολλές πτυχές και δεν πρέπει καμία κυβέρνηση να παίρνει κορυφαίες αποφάσεις για την εξωτερική πολιτική της χώρας με βάση τις δημοσκοπήσεις. Άμα ήταν να κάνουμε πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις να την καταργήσουμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και να παίρνουμε αποφάσεις σύμφωνα με δημοσκοπήσεις και δημοψηφίσματα. Οι σοβαροί πολιτικοί λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον της χώρας με γνώμονα το εθνικό συμφέρον όχι το πρόσκαιρο κομματικό όφελος. Με άλλα λόγια, οι σοβαροί πολιτικοί κοιτάζουν να είναι χρήσιμοι όχι απαραίτητα αρεστοί.

Τώρα πάμε στο ερώτημα σας. Με ρωτήσατε αν βιάστηκε η Ελλάδα. Απαντώ: Όχι δεν βιαστήκαμε. Η Ελλάδα σωστά έστειλε υγειονομικό και αμυντικό υλικό. Άλλωστε, πολλές χώρες έστειλαν αμυντικό υλικό όπως οι: Πορτογαλία, Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ολλανδία, Σλοβενία, Σλοβακία, και άλλοι. Εμείς, όμως, έχουμε και έναν ακόμα λόγο να στείλουμε αμυντικό υλικό. Ποιος είναι αυτός; η Τουρκία. Εμείς έχουμε έναν πολύ επιθετικό γείτονα και θα χρειαστούμε την βοήθεια της Ευρώπης για να τον αντιμετωπίσουμε. Για αυτό και πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη στήριξη μας τώρα που ζητείται η στήριξη μας. Στην πολιτική  – καλώς η κακώς – υπάρχει και το «δούναι και λαβείν». Τώρα δίνουμε, αύριο παίρνουμε.