Σαν σήμερα το 1996 ξεκίνησε η παραγωγή μανιταριών από την Ιπποτούρ….δείτε την ιστορία και την τελευταία του Δ.Σ. Ευγενία Χανδρή

Οι καπνοί  από την καύση των ακαθαρσιών των αλόγων του ιπποφορβείου τύλιξαν τη Λαζαρίνα, το χωριό που βρίσκεται κοντά στα Τρίκαλα. Η κυρία Αλεξάνδρα Χανδρή ­ το νέο αφεντικό του ιπποφορβείου εκλεκτής ράτσας ­ κοιτούσε με ανησυχία τον καπνό που έπνιγε με την οσμή του τους κατοίκους του χωριού. «Ζουν από το ιπποφορβείο και σίγουρα αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιδρούν. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε. «Κάτι πρέπει να γίνει ώστε να λυθεί το πρόβλημα αυτό».

Πέρασε πολύς καιρός από το περιστατικό, όμως το πρόβλημα βασάνιζε την κυρία Χανδρή η οποία αναζητούσε την καταλληλότερη λύση. Και τι δεν είχε σκεφτεί: κλειστό κύκλωμα παραγωγής ενέργειας, βιολογικές λύσεις κ.ά. Πού να μπορούσε τότε να φανταστεί ότι η λύση στο πρόβλημα της καύσης των ακαθαρσιών των αλόγων θα οδηγούσε στη δημιουργία μιας υπερσύγχρονης μονάδας, αξίας 1,5 δισεκατομμυρίων δραχμών… Μόνο που χρειάστηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να πάρει η συγκεκριμένη ιδέα σάρκα και οστά. Ας δούμε, όμως, ποια επιχειρηματική ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό της κυρίας Χανδρή, που πλέον βρίσκεται στο στάδιο υλοποίησής της.

Σημείο – κλειδί στη λύση του προβλήματος που απασχολούσε την κυρία Χανδρή ήταν μια φράση που άκουγε από παλιούς ναυτικούς. Στα χρόνια που εργαζόταν σε διάφορες ναυτιλιακές εταιρείες άκουγε συχνά τη φράση: «Εμένα το αφεντικό μου με κρατάει στο σκοτάδι και με ταΐζει σκ… Μου συμπεριφέρεται σαν μανιτάρι». Στην τελευταία αυτή λέξη βρισκόταν η λύση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η κυρία Χανδρή: οι ακαθαρσίες των αλόγων θα χρησιμοποιούνταν στην παραγωγή μανιταριών.

Από τη στιγμή που πήρε την απόφαση, η κυρία Χανδρή άρχισε ένα μαραθώνιο επαφών και διαπραγματεύσεων με διεθνείς οίκους ώστε να βρεθεί η πλέον επιστημονική και σύγχρονη λύση. Τελικώς επέλεξε το ολλανδικό μοντέλο, αφού αυτό συμπυκνώνει την υψηλότερη τεχνολογία στον τομέα της μανιταροπαραγωγής. Η υλοποίηση του επενδυτικού προγράμματος ­ στην αρχική του εκτίμηση ­ θα απαιτούσε περίπου 750 εκατομμύρια δραχμές. Τελικώς, τα κεφάλαια που υπολογίστηκε ότι θα πρέπει να επενδυθούν φτάνουν το 1,5 δισ. δραχμές.

Καλές βέβαια οι ιδέες, το πρόβλημα όμως είναι πώς αυτές υλοποιούνται. Η οικονομική κατάσταση άλλωστε της επιχείρησης που θα υλοποιούσε το συγκεκριμένο επενδυτικό σχέδιο ­ της Ιπποτούρ ΑΕ ­ δεν ήταν η καλύτερη. Η υλοποίηση της επένδυσης περνούσε αναγκαστικά από μια αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης, που η κυρία Χανδρή πραγματοποίησε με επιτυχία, εξασφαλίζοντας έτσι 1,1 δισ. δραχμές. Χάριν αυτού του ποσού αποπληρώθηκαν παλαιότερες υποχρεώσεις της επιχείρησης ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίστηκε η απαραίτητη ρευστότητα για την υλοποίηση της επένδυσης.

Ολα αυτά επέτρεψαν στη κυρία Χανδρή να θεμελιώσει τον Οκτώμβριο του 1996  τη νέα μονάδα παραγωγής μανιταριών. Σε αυτήν θα παράγονται σε πρώτη φάση 500 τόνοι νωπών μανιταριών ενώ σε μια δεύτερη φάση η παραγωγή θα φθάσει τους 1.000 τόνους. Ταυτοχρόνως, θα παράγονται 8.000 τόνοι υποστρώματος για καλλιέργεια μανιταριών και 2.500 τόνοι χώμα για την ανθοκομία.

Οπως, λοιπόν, μπορεί να καταλάβει κανείς, η λειτουργία της συγκεκριμένης μονάδας άλλαξε πλήρως τον ως  χαρακτήρα της Ιπποτούρ ΑΕ, που εκτός από ιπποφορβική μονάδα έγινε και παραγωγική εταιρεία τροφίμων. Ο κλάδος μάλιστα στον οποίο είχε  δραστηριοποιηθεί έχει μεγάλες προοπτικές, αφού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αγοράς τότε , οι Ελληνες παράγουν μόνο το 5% της συνολικής ποσότητας μανιταριών που καταναλώνουν. Το υπόλοιπο 95% είναι κυρίως εισαγόμενες κονσέρβες. Στα ποσοστά αυτά μπορεί να δει κανείς τις υψηλές επιχειρηματικές προσδοκίες που έχουν επενδυθεί στον συγκεκριμένο κλάδο. Αποκαλυπτικές είναι οι προβλέψεις της κυρίας Χανδρή για τα αναμενόμενα αποτελέσματα από τη νέα επιχειρηματική δραστηριότητα. Σύμφωνα με αυτές, η Ιπποτούρ ΑΕ, μετά την ολοκλήρωση της επένδυσης, θα πραγματοποιεί ετήσιο τζίρο 2,5 δισ. δραχμές, από τα οποία 1,5 δισ. θα αφορά πωλήσεις μανιταριών…