Ολο και πιο συχνά ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει χειρότερη μορφή μοναξιάς από αυτή που βιώνει κάποιος που περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους. Κώστας Κρομμύδας
Τα λόγια και οι συμπεριφορές μπορεί να μην αποκαλύπτουν τα πραγματικά συναισθήματα, αλλά τα μάτια στάζουν μεγάλες σταγόνες από την παγωμάρα που κουβαλά μια τελειωμένη σχέση ή ένας κατεστραμμένος πλέον γάμος.
Όταν βλέπω ανθρώπους που κουβαλούν αυτή τη μοναξιά, έρχονται στο μυαλό μου κάποιες από τις πιθανές ευτυχισμένες τους στιγμές που θεωρώ πως έζησαν κάποτε.
Τους «βλέπω» σαν σε ταινία να γλεντούν με τους αγαπημένους, να ανταλλάσσουν αιώνιους όρκους αγάπης στο γάμο τους, να κάνουν παιδιά, διακοπές και μετά απότομα επιστρέφω στη θλιβερή εικόνα μοναξιάς που έχω μπροστά μου και αυτές οι οικειοποιημένες από εμένα όμορφες αναμνήσεις τους, χάνονται στην ομίχλη σαν να μην έγιναν ποτέ.
Αφορμή να γράψω για το θέμα ήταν ο λευκός κύκλος στο δάχτυλο μιας γυναίκας που κάποτε κάλυπτε επιδέξια η βέρα της. Συναντηθήκαμε τυχαία σε μια παρουσίαση των βιβλίων μου και μετά από μια σύντομη κουβέντα που κάναμε μου εξομολογήθηκε για τη μοναξιά που ζούσε για δεκαετίες μέσα στο γάμο της.
Στα εξήντα πέντε της πια αποφάσισε να πει πρώτα στα μεγάλα πλέον παιδιά της αλλά και σε εκείνον, πως δεν άντεχε άλλο αυτή τη μοναξιά που ζούσε δίπλα του. Για τριάντα χρόνια κορόιδευε τον εαυτό της, πως τα πράγματα θα μπορούσαν κάποτε να αλλάξουν. Και όμως τώρα ερωτευμένη όσο ποτέ με έναν άλλο άνθρωπο που ήρθε στη ζωή της ένιωθε σαν να ξαναγεννήθηκε. «Μου αρέσει η συντροφιά του» έλεγε και ξανά έλεγε και το πρόσωπο της φωτιζόταν στη σκέψη και μόνο αυτού που είχε εισβάλει πρόσφατα στη ζωή της.
Δείχνοντας μου το λευκό κύκλο στο δέρμα του δαχτύλου της μου είπε λίγο πριν χωρίσουν οι έτσι και αλλιώς διαφορετικοί δρόμοι μας. «Τώρα πια, μόνο όταν κοιτώ αυτό το σημάδι θυμάμαι το πόσο μόνη ένιωθα για χρόνια. Άργησα αλλά έστω και τώρα ανακάλυψα πώς είναι η ζωή μακριά από τη μοναξιά, χωρίς να σε πνίγει η συντροφιάς ενός ανθρώπου που ακόμη και όταν μιλούσε, για μένα ήταν βουβός…»
Από φόβο αρνούμαστε να πιστέψουμε πως η μοναξιά είναι προτιμότερη από την απλή παρουσία ενός ανθρωπινού σώματος δίπλα μας. Αναφέρομαι κυρίως σε εκείνες τις στιγμές που οι πόρτες κλείνουν και οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη σιωπές τους, χωρίς τίποτα να μπορεί να κρυφτεί κάτω από τα χαλί. Αυτές τις στιγμές που το μόνο που έχει απομείνει ως ένωση και επικοινωνία, είναι η κατάληξη προτάσεων στον πληθυντικό που δηλώνουν το «μαζί» και το πόσο ο ένας ανήκει στον άλλο λόγω συνήθειας.
Θαρρώ πως η μοναδική απάντηση στο πιο βαθύ γιατί, είναι πως όταν δυο άνθρωποι είναι «μαζί» με τα εισαγωγικά να κλείνουν μέσα τους όχι έρωτα, όνειρα ή αγάπη, αλλά πρέπει, βολέματα και συμβιβασμούς, δεν έχουν καμία ελπίδα να ενώσουν πραγματικά τις καρδιές και τις ζωές τους σε μια κοινή πορεία σε ένα ΜΑΖΙ χωρίς εισαγωγικά και ωραιοποιήσεις.
Όταν στην απέλπιδα ή κοινωνικά επιβαλλόμενη προσπάθεια να βρεις ένα ταίρι ονοματίζεις το οτιδήποτε τίποτα σε κάτι, είναι σχεδόν προφητικά σίγουρο πως κάποια στιγμή θα καταλήξεις να χτυπάς ό,τι έχει απομείνει από τα όνειρά σου και τα πιο μεγάλα σου θέλω, σε άδειες αγκαλιές και σπασμένα ενός «για πάντα» όνειρα…
Και ίσως κάποιοι πουν πως είναι ουτοπικό να προσπαθείς να ζήσεις τη σχέση σου με την ίδια ένταση του πρώτου καιρού. Αν δεν «μεταλλαχτεί» με την πάροδο του χρόνου σε σεβασμό, φροντίδα και πραγματική αγάπη, τότε απλά έχει λήξει και αρκεί κάτι πολύ μικρό και απλό για να αποτελειώσει την όποια επαφή υπήρχε. Είναι όμως φορές που όλη η ζωή κυλά μέσα στη μετριότητα και τους συμβιβαστικούς κανόνες που επιβάλλει ένας γάμος ή και η ίδια η κοινωνία.
Από την άλλη, πολλά ζευγάρια στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την μοναξιά αλλά και τους δαίμονες που στοίχειωναν την προσωπική τους αναζήτηση για κάτι που θα γέμιζε την καρδιά και τη ζωή τους, χώρισαν χωρίς καν να γνωρίζουν όμως τι τελικά είναι αυτό που αναζητούν.
Η ελπίδα μιας καλύτερης ζωής, σκόνταψε πάνω στο σπάνιο της συνάντησης με τον πρίγκιπα με το λευκό του άλογο, και της πριγκίπισσας που περιμένει τον ήρωά της στα τείχη του κάστρου… Και αντί να παλέψουν να κυνηγήσουν το όνειρό τους, έμεναν να αντιμετωπίζουν μια παρόμοια δυστυχία, μέσα σε λύσεις εύκολης αντικατάστασης.
Μια σχέση χρειάζεται καθημερινά φροντίδα για να κρατηθεί ζωντανή. Απαιτείται οι δύο ενδιαφερόμενοι να μην επαναπαυθούν στη σιγουριά του δεδομένου, αλλά να παλεύουν μέρα τη μέρα για αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε μέσα στα μάτια του καθρεφτιζόταν ο κόσμος όλος… να τον σέβονται και να τον θαυμάζουν, διότι όταν αυτά πάψουν ακόμη και οι όμορφες αναμνήσεις εξαφανίζονται δίνοντας τη θέση τους σε ό,τι πιο μίζερο μπορεί να προκύψει μεταξύ δύο ανθρώπων.
Μπορεί να είναι επίπονο αλλά η ομορφιά που εμπεριέχει η ίδια η ζωή αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον… Αρκεί το άλλο σου μισό, να μην είναι ένα κυνήγι της κοινωνικής σου καταξίωσης, των πρέπει ή της τσέπης, της συνήθειας ή του βολέματός σου, αλλά η ολοκλήρωση της καρδιάς, της ψυχής, του μυαλού, της ύπαρξης και των ονείρων σου.. Υπάρχει. Μην σταματήσεις μέχρι να το βρεις, κι αν το έχεις βρει, μην το ξεχάσεις ποτέ στην καθημερινότητά σου.. Να το θυμάσαι κάθε φορά, κάθε μέρα, σε κάθε καλημέρα και κάθε καληνύχτα σου…
