Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε η Σία Κοσιώνη στο περιοδικό «Γυναίκα» και τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο, μιλώντας για όλα…

«Είμαι πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος, λόγω δουλειάς και λόγω χαρακτήρα, κανονικό control freak. Αν κάποιος διαταράξει τη σειρά μου, όπως εγώ νομίζω πως θα πρέπει να γίνουν σωστά τα πράγματα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αντίδρασή μου. Δεν μου είναι απλό να χαλαρώνω. Παρ’ όλα αυτά, το επιζητώ και εδώ έρχεται η αντίφασή μου. Θα πρέπει να αγαπώ πολύ τον άνθρωπο που με χαλαρώνει. Ή θα είναι φοβερά ταλαντούχος.» (Γελάει)

«Έχω κάνει μια μίνι εσωτερική ανίχνευση επί του θέματος. Το πρώτο συμπέρασμά μου είναι πως ο χαρακτήρας μου είναι αντίθετος με τα στοιχεία που απαιτούνται για να κάνω τη δουλειά που ασκώ. Δηλαδή, κατά βάση είμαι ένας ευαίσθητος και μαλακός άνθρωπος. Δεν μου αρέσει να συγκρούομαι μέσα από καβγάδες. Μισώ την ένταση και ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ένας χώρος που απαιτεί τα περισσότερα από όσα προανέφερα. Εκεί λοιπόν έκανα εξάσκηση, να συγκρούομαι, να απαιτώ, να επιμένω πολύ. Καθημερινά το επιστρατεύω, δεν μου βγαίνει φυσιολογικά να έχω έντονη συμπεριφορά για να πετύχω κάποιους σκοπούς. Είμαι όμως επίμονη σε βαθμό ξεροκεφαλιάς. Όταν πω κάτι θα γίνει, θα γίνει. Με κάθε κόστος. Μπορεί να μην κοιμηθώ, να ανέβω και να κατέβω έβα βουνό, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι άνθρωπος του πρέπει. Εξαντλώ τον εαυτό μου πολλές φορές και έχω οδηγηθεί σε δύσκολες προσωπικές καταστάσεις. Μπορεί να στενοχωρώ άλλους, αλλά το κυριότερο είναι πως με σπαταλώ. Σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν γίνουν τα πράγματα όπως; θέλω, τα έχω στο μυαλό μου ως εκκρεμότητες και δεν ηρεμώ, (παύση) Δεν είμαι ψυχωτική όμως. Μόνη μου βασανίζομαι, δεν βασανίζω κανέναν.»

«Δεν είμαι άνθρωπος των διλημμάτων. Περνάω δύσκολα όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση. Επειδή είμαι ορθολογίστρια, μελετάω κάθε συστατικό της απόφασης αφού το κόψω σε μικρά κομματάκια. Αλλά όταν το παίρνω απόφαση, η επιλογή που απέρριψα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.»

«Έχω άλλους ρόλους, δεν είμαι μόνο η anchorwoman που είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ στο δελτίο.. Εϊμαι σύντροφος, είμαι κόρη, είμαι νοικοκυρά. Οπωσδήποτε οι δόσεις είναι πολύ μικρότερες από το επαγγελματικό κομμάτι της ζωής μου. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις αυτήν τη δουλειά και παράλληλα να λες ότι θα έχεις μια τέλεια οικογένεια και θα είσαι και μια τέλεια νοικοκυρά, θα κάνεις τέσσερις φορές την εβδομάδα yoga και pilates. Δεν γίνονται όλα. Εϊναι μια δουλειά που απαιτεί αφοσίωση, διαφορετικά δεν γίνεται. Προσπάθησα μαι περίοδο της ζωής μου, και συγκεκριμένα τον πρώτο καιρό που εκφωνούσα δελτίο, να τα κάνω όλα, και να μαγειρεύω και να πηγαίνω σουπερμάρκετ και το σκύλο βόλτα, και παραλίγο να κρασάρω. Τότε είπα “οκ, πρέπει να επιλέξω πού θα δώσω βάρος, πού θα επικεντρωθώ”. Και σήμερα το παλεύω όλο αυτό. Αφιερώνω ώρα και πνεύμα στη δουλειά μου, αφήνω εύλογα κάποια πράγματα στο πλάι και μετά με πιάνουν οι τύψεις και προσπαθώ να τα συνδυάσω, κλαι συνειδητοποιώ πως δε γίνονται όλα μαζί. Θα ήθελα να ηρεμήσω κάποια στιγμή, να αναλάβω κι άλλους ρόλους, γιατί δεν θα το κάνω αυτό για πάντα.»

«Δεν σκέφτηκα ποτπέ να γίνω κάτι άλλο. Από τη στιγμή που αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος, αυτό ήταν. Καμιά φορά κουράζομαι και λέω “αι στο καλό, γιατί να εξαντλούμαι έτσι”, κι αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να γυρίζω σπίτι μου στις 2 η ώρα. Αλλά, τι θα έκανα μετά; Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την ένταση, τις εξελίξεις. Θα βαριόμουν.»

«Μου αρέσει να βρίσκομαι με τους φίλους μου, να πάω σε ένα καλό εστιατόριο, να πιω ένα ποτήρι κρασί, να ξαπλώσω στον καναπέ, να δω σειρές Netflix (όπως το Crown, με θέμα τη Βασίλισσα Ελισάβετ), αυτό το απλό, να κάτσω με τον άνθρωπό μου, να κουλουριαστώ, να πω πέντε λόγια. Αλλά και να διαβάζω, ποίηση, λογοτεχνία, Ιστορία, να ακούω μουσική, να ζωγραφίζω, να περιποιούμαι τον κήπο, να ασχολούμαι με τους σκύλους. Υπάρχει ένα βιβλίο στο οποίο ανατρέχω συχνά. Πρόκειται για το “Ένας, Κανένας και Εκατό Χιλιάδες” του Luigi Pirandello, το οποίο στην πραγματικότητα λέει πως είμαστε αυτό που νομίζει ο κόσμος ότι είμαστε, αυτό που εμείς νιώθουμε ότι είμαστε, αυτό που μας βλέπει ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, άρα δεν είμαστε ένας. Είμαστε και κανένας και εκατό χιλιάδες. Καταπληκτικό βιβλίο, με βοήθησε πολύ να καταλάβω πώς τοποθετούμαστε στις σχέσεις και στην κοινωνία.»

www.newpost.gr