Υπάρχουν και αυτοί που δουλεύουν μέχρι και Δεκαπενταύγουστο !

Ναι ναι, καλά ακούσατε! Υπάρχουν και αυτοί που δουλεύουν μέχρι και Δεκαπενταύγουστο. Και όχι δεν μιλάω για όσους από εμάς ασχολούνται ή έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με την εστίαση ή τον τουρισμό. Έχω περάσει η ίδια πολλά καλοκαίρια Δεκαπενταύγουστο στην δουλειά, ως σερβιτόρα και ξέρω πως είναι.

Ακόμη και έτσι όμως, κάποια στιγμή η δουλειά τελείωνε. Αργά το βράδυ, νωρίς το επόμενο πρωί. Δεν είχε πολύ σημασία. Γιατί ακόμη και έτσι εσύ γιόρταζες -με τον τρόπο σου- με όλους αυτούς τους υπόλοιπους Έλληνες τριγύρω σου. Επέστρεφες στο σπίτι και την οικογένεια σου. Είχες πιθανότατα έτοιμο φαΐ, μια αγκαλιά, μια καληνύχτα ή καλημέρα στα Ελληνικά! Ήσουν σπίτι σου, ήσουν στην Ελλάδα.

Για αυτό λοιπόν μιλάω για αυτούς τους άλλους Έλληνες. Αυτούς που δουλεύουν, επειδή 15 Αυγούστου δεν σημαίνει κάτι στη Γερμανία, την Αμερική ή την Αυστραλία. Και αυτοί οι Έλληνες έχουν πληθύνει κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της κρίσης.

Το λεγόμενο brain drain. Και όσο η κατάσταση στην χώρα συνεχίζει έτσι μετέωρη, όσο οι κοινωνίες των πόλεων μας γίνονται πιο τοξικές και δεν διαφαίνεται καμιά προοπτική αλλαγής ή βελτίωσης, πιθανόν το brain drain να επιδεινωθεί.

Αυτά έλεγα με τον Ορέστη, ένα ζεστό, αυγουστιάτικο μεσημέρι Κυριακής. Ποιον Ορέστη; Τον Ορέστη Ομράν της Dentons και πρόσφατα επικεφαλή του Ελληνικού τμήματος της πολυεθνικής αυτής εταιρείας! Είχα μεγάλη απορία να μάθω τι σκέφτεται για όλα αυτά, καθώς πρόσφατα ξεκίνησε μαζί με άλλους Έλληνες της διασποράς (συμπεριλαμβανομένης της ταλαντούχας και δυναμικής φίλης Ελένης, η οποία και μας έφερε σε επαφή) μια πρωτοβουλία με το όνομα Brain Gain! Οξύμωρο και προκλητικό όνομα θα έλεγε κανείς για την Ελλάδα του σήμερα. Ρωτώντας λοιπόν να μάθω πώς το ξεκίνησαν και τι θέλουν να πετύχουν με αυτό το εγχείρημα μου είπε ειλικρινά:

Όλοι φύγαμε από την Ελλάδα πριν λίγα χρόνια για επαγγελματικούς ή ακαδημαϊκούς λόγους. Όπως σε όλες τις παρέες νέων ανθρώπων η κρίση και οι συνέπειές της στην κοινωνία και στην οικονομία μονοπωλούσε τις συζητήσεις μας. Είπαμε λοιπόν να κάνουμε κάτι στην πράξη. Θέλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες αξιοποίησης των νέων επαγγελματιών και επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό για την χωρα μας και μεσοπρόθεσμα να πετύχουμε την επιστροφή κάποιων εξ αυτών στην Ελλάδα. Το μέλλον του τόπου βρίσκεται στους νέους ανθρώπους και δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ένα σημαντικό τμήμα των πιο καταρτισμένων εξ αυτών αναγκάστηκε τα τελευταία χρόνια να αναζητήσει την τύχη του εκτός Ελλάδας.
Καθώς είχαμε και οι δύο όρεξη για κουβέντα αποφάσισα να τον “ανακρίνω” κανονικά. Πόσο δύσκολο να του είναι άραγε το γεγονός ότι ζει μακριά από την πατρίδα;

Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Συνήθισα όμως με τα χρόνια. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό επειδή προΐσταμαι του «ελληνικού τμήματος» της εταιρείας μου, πράγμα που με φέρνει σχετικώς συχνά στην Ελλάδα κι έτσι μετριάζονται οι συνέπειες της απουσίας και δεν χάνω την επαφή με τη χώρα.

Αλλά ξεκίνησες εδώ. Εδώ πήγες σχολείο, έδωσες πανελλήνιες, τελείωσες το πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Πως πήρες την απόφαση να συνεχίσεις τις σπουδές σου στην Αμερική;

Τα καλά αμερικάνικα πανεπιστήμια είναι μια κατηγορία από μόνα τους και κατά τη γνώμη υπερέχουν πολύ των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Όταν πήρα την απόφαση να φύγω, αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν πως ήθελα πολύ να δω κάτι διαφορετικό από όσα είχα ζήσει στην Ελλάδα τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Σιγουρα η Αμερική, το Πανεπιστήμιο του Σικάγο και η ζωή εκεί προσφερόταν για κάτι τέτοιο.

Οκ, τον είχα φέρει ακριβώς στο σημείο που ήθελα. Γιατί καλά όλα αυτά, αλλά μια τέτοια μετάβαση δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε κοινωνικά ούτε οικονομικά.

Ομολογώ πως τότε δεν το είχα συνειδητοποιήσει πλήρως ακόμα, οπότε όλα έγιναν αρκετά γρήγορα. Είναι και το Πανεπιστήμιο ένας μικρόκοσμος, πράγμα που βοηθάει ευρύτερα στην προσαρμογή. Η πραγματικότητα φυσικά στο Πανεπιστήμιο είναι τελείως διαφορετική από όσα βλέπουμε στην Ελλάδα και γενικότερα στη Ευρώπη. Δε λέω φυσικά κάτι καινούριο. Ο τρόπος διδασκαλίας, η ακαδημαϊκή και φοιτητική κοινότητα, οι αντιλήψεις περί εκπαίδευσης είναι διαφορετικά σε σχέση με την οικεία μας πραγματικότητα.

Ωστόσο, οφείλω να πω πως τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν παράδοση στην προετοιμασία αξιόλογων φοιτητών. Έχουμε κι εμείς σκληραγωγηθεί στο διάβασμα, πράγμα που κάνει τους καλούς δικούς μας φοιτητές, τουλάχιστον το ίδιο καλούς αν όχι καλύτερους από πολλούς άλλους άλλων εθνικοτήτων.
Όσον αφορά τη χρηματοδότηση, ήμουν υπότροφος του ιδρύματος Fulbright, και σε συνδυασμό με δύο ακόμα υποτροφίες από Ελλάδα και Αμερική κάλυψα το σχετικό κόστος.

Πάντα υπάρχει τρόπος δηλαδή να κάνεις τα πράγματα που ονειρεύεσαι. Για την Ελλάδα όμως Ορέστη ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;

Να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα σύγχρονο κράτος απαλλαγμένο από τη διαφθορά και τις παθογένειες και μια δίκαιη κοινωνία, στην οποία θα επικρατούν η συναίνεση και η αξιοκρατία.
Και τα σχέδια σου για το μέλλον σου;

Να συνεχίσω να είμαι παραγωγικός επαγγελματικά και ακαδημαϊκά και να δουλεύω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μαζί με ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινά ιδανικά για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήθελα να μάθω κι άλλα. Αλλά γνώριζα ήδη ότι το αγαπημένο του πολιτικό βιβλίο είναι το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Rousseau, αγαπημένος Έλληνας φιλόσοφος ο Αριστοτέλης, αγαπημένη πόλη του εξωτερικού η Νέα Υόρκη.

Και η κουβέντα έπρεπε κάπως να ελαφρύνει. Έφτανε απόγευμα και έπρεπε να πάμε και για καμιά βουτιά κάποια στιγμή! ‘Ετσι, το μόνο που έμενε να πούμε πλέον ήταν η ήττα του ΠΑΟΚ με τον Άγιαξ. Και φυσικά, καθώς διατείνεται ότι ξέρει ποδόσφαιρο να ρωτήσω τι θέση παίζει!

Περισσότερα στο Twitter: Ιωάννα Φωτοπούλου:www.twitter.com/ioannafo