«Όπου η ζωή… στο μαύρο», μια γυναίκα που ταυτίστηκε μαζί της! Από τη συγγραφέα Έρη Μαυρογιάννη.

«Όπου η ζωή… στο μαύρο»

Θα έλεγε κανείς πώς η «Καλλιόπη» ζεί ανάμεσά μας. Πώς δεν είναι τίποτα το φανταστικό. Μία προσωπικότητα άυλη. Μία γυναίκα πού ταυτιστήκαμε μαζί της, από το « Όπου η ζωή… στο κόκκινο», γυναίκες και άντρες αναγνώστες – απ΄ότι μας δήλωσε η Τρικαλινή συγγραφέας Έρη Μαυρογιάννη.

Σήμερα στις 20.00 μη χάσετε την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου της, με τίτλο :«Όπου η ζωή… στο μαύρο», στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων.

«ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ»
Το συμβολικό αντίτιμο που θα καταβάλλεται στην είσοδο της αίθουσας, θα διατεθεί εξ ολοκλήρου, στην Καρδιολογική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων, για την αγορά ιατρικού εξοπλισμού. Μία πρωτοβουλία της κ. Έρης Μαυρογιάννη.

«Δέχομαι καθημερινά μηνύματα στα social media, ή και από κόσμο πού με σταματά στο δρόμο και μου λέει: « Ανατρίχιασα με το βιβλίο σου. Έκλαψα με την ιστορία της Καλλιόπης». Θέλουμε να μάθουμε τί θα γίνει στη συνέχεια. Μέσα στα τόσα προβλήματα πού όλοι ζούμε καθημερινά, ο κόσμος νιώθω πώς έχει ανάγκη να ταυτιστεί με μία ηρωίδα, στην προκειμένη περίπτωση την «Καλλιόπη» για να αισθανθεί πώς δεν είναι μόνος. Διότι η «Καλλιόπη» είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, που μιλάει μέσα από τις σελίδες της με αλήθειες. Με μια σκληρή πραγματικότητα πού ήδη έζησε και που παλεύει με νύχια και με δόντια ν΄αφήσει πίσω της για να μπορέσει να προχωρήσει με αισιοδοξία τη ζωή της.

Πόσο εύκολο είναι να προχωρήσει κανείς με αισιοδοξία στη ζωή του, μετά τα τόσα προβλήματα που προέκυψαν στην “Καλλιόπη”;

Είναι. Οι άνθρωποι μιζεριάζουμε μία, δύο, τρεις φορές και μετά αυτό μας γίνεται συνήθεια και έτσι πορευόμαστε να ζούμε. Αν δεν γκρινιάζουμε καθημερινά, αισθανόμαστε σαν να μας λείπει κάτι. Όπως π.χ η ζάχαρη στον καφέ μας. Κλασσικοί Έλληνες. Το θέμα είναι να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε, με ότι ζούμε, να καλλιεργήσουμε μέσα μας τις άμυνες στον πόνο – και αυτό θα γίνει με την αυτογνωσία – να μην δεχόμαστε να μας εκμεταλλεύονται για όποιον λόγο, με όποια δήθεν αφορμή. Να σπάσουμε το καβούκι της ανασφάλειάς μας, να βγάλουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και τότε όλα γύρω μας θα φανούν πιό φωτεινά και αισιόδοξα.

Έχεις υπάρξει απαισιόδοξο άτομο;

Αρκετές φορές. Αλλά όταν μ΄έβλεπα στον καθρέφτη να κλαίω, θύμωνα και με μάλωνα. Αυτόματα, ανακτούσα δυνάμεις. Και αναρωτιέμαι, γιατί με άφηνα να νιώθω έτσι, ενώ στην ουσία από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και ρεαλίστρια.

Όλος ο ρεαλισμός του χαρακτήρα σου αποτυπώνεται στα βιβλία σου;

Εντελώς όμως. Περισσότερο δεν έχει. Ο αναγνώστης έχει ανάγκη από αλήθειες. Από κανένα σκοτεινό μυστικό που θα τον μπερδέψει. Δεν θα μπορούσα να κοροιδεύω τους αναγνώστες μου με κάτι διαφορετικό και όμορφο απ΄ότι στην ουσία όλοι μας ζούμε καθημερινά. Η “Καλλιόπη” τα λέει όλα ωμά. Τόσο όσο πρέπει, για να αφυπνίσει την κοιμισμένη αισιοδοξία μας. Όσοι έχουν διαβάσει το “ Όπου η ζωή… στο κόκκινο” μου λένε “Δεν τη φοβάμαι την Καλλιόπη. Θα τα καταφέρει”. Όσο εγωιστικό και αν ακουστεί αυτό η “Καλλιόπη” είμαι εγώ. Και ποιός συγγραφέας άλλωστε δεν έχει γράψει για τη ζωή του;

Ήθελε να πάρει βαθιές αναπνοές, να τη χτυπήσει ας πούμε – ο καθαρός αέρας. Ήθελε ν΄αναπνεύσει το βρώμικο οξυγόνο της αθήνας και το καυσαέριο. Ν΄ακούσει την ηχορρύπανση στους δρόμους, δίχως να μπορεί να δεί από εκεί που βρίσκονταν τ΄αυτοκίνητα, τις μηχανές, τα λεωφορεία. Τις σειρήνες της αστυνομίας, των ασθενοφόρων να ηχούν και να σιχαθεί μια ώρα αρχύτερα την πόλη που κάποτε είχε αγαπήσει, όταν σπούδαζε, γιατί εκεί είχε πρωτοονειρευτεί. Ήθελε να καπνίσει ένα – δύο τσιγάρα και να μολύνει κι άλλο την ατμόσφαιρα… τα σωθικά της, πού είχαν γαντζωθεί πάνω στη λέξη “ΠΟΝΟΣ”. Να μείνει για λίγο μόνη, ακυβέρνητη από τα προβλήματά της πού όλο και τη βάθαιναν στον ωκεανό του κλάματός της. Να βρεθεί μεταξύ αγνώστων, πού δεν θα την κοίταζαν είτε με οίκτο, είτε με περιέργεια, όπως ο κόσμος της πόλης της…
Και παρατήρησε πως βασίλευε η απομόνωση…

“Ένα παιδιά μου ο θάνατος και η γέννα.
Ένα ο πόνος της καρδιάς και η γλύκα.
Ένα το φεύγω αλάργα κι έρχομαι.
Ένα το έχε γειά και το καλώς σε βρήκα”
Νίκος Καζατζάκης.

Και παρατήρησε πώς βασίλευε η απομόνωση;

Δεν είναι κακό πράγμα ή απομόνωση. Το ζήτημα είναι να μη γίνει συνήθεια. Ακόμα και η απομόνωση είναι δημιουργική. Έχει φωνές, μέσα στις χιλιάδες σιωπές της, που ξέρουν να “μιλούν” καλύτερα απ΄ότι οι φωνές γύρω μας πού ίσως μας αποκλίνουν από το στόχο μας. Τώρα πια, λατρεύω την απομόνωσή μου, γιατί ξέρω για ποιό λόγο την επιλέγω και πώς μπορώ να τη διαχειριστώ.

Ποιος ο ρόλος της “Καλλιόπης” στο “Όπου η ζωή… στο μαύρο”;

Χιλιάδες ρόλοι. Εδώ η “Καλλιόπη” αναγκάζεται να συνυπάρχει με τους εφιάλτες της που την “κυνηγούν” από το “Όπου η ζωή… στο κόκκινο”. Είναι μία αποκάλυψη. Το μήνυμα πού θέλει να περάσει είναι ένα: Μείνε δυνατός. Μή φεύγεις από το στόχο σου. Αυτό πού πιστεύεις, να το υποστηρίζεις. Είναι πάνω απ΄όλα ΜΑΝΑ!