Το μεγαλύτερο λάθος του σύγχρονου ανθρώπου, του Πρωτ. Αθανασίου Π. Τύμπα

Σήμερα οι περισσότεροι έχουμε περήφανο βάδισμα. Πολλά πέτυχε ο σύγχρονος άνθρωπος. Πήγε στο διάστημα, κατάφερε να αντιμετωπίσει αρκετές αρρώστιες ώστε να πεθαίνει σε μεγαλύτερη ηλικία, κινείται άνετα με τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα από μέρος σε μέρος και γενικά δεν ταλαιπωρείται στην καθημερινότητά του. Παρά την οικονομική κρίση τουλάχιστον σε όλον τον  Δυτικό κόσμο λίγο πολύ ένα πιάτο φαγητό δεν λείπει από το καθημερινό τραπέζι.

Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια να ριζώσει μέσα στην ψυχή μας η υπερηφάνεια και έτσι να ξεχάσουμε το ότι χρειαζόμαστε τον αληθινό Θεό και τους Αγίους. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας υπενθυμίζει, ότι γι’ αυτό ο Θεός μας έδωσε την σάρκα ώστε γνωρίζοντας, ότι έχουμε πλαστεί από πηλό να ταπεινοφρονούμε. Μας έδωσε π.χ. τους οφθαλμούς για να θαυμάζουμε την φύση, όμως ας σκεφτούμε και πόσες αρρώστιες μπορούν να προσβάλλουν αυτό το ευαίσθητο όργανο που ίσως μας οδηγήσουν μέχρι την ολική τύφλωση!

Και είναι τόσο σπουδαία τα κατορθώματα της επιστημονικής γνώσεως που αποκτήσαμε  σήμερα; Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούμε να καταστρέψουμε ολόκληρο τον κόσμο. Ας σκεφτούμε και την οικολογική καταστροφή που  επιτελείται σήμερα, λόγω του ότι προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή μας όσο γίνεται πιο εύκολη. Αν τα φιλοσοφήσουμε τα πράγματα, ίσως δεν θα έπρεπε να ζούμε με τόση περηφάνεια. Αν κάνουμε και μια “βουτιά” στον εσωτερικό μας κόσμο θα δούμε και άλλα πολλά πάθη να μας έχουν κυριεύσει.

Ζούμε με περηφάνια και φροντίζουμε καθημερινά να καλοπερνούμε. Τί γίνεται όμως όταν την πόρτα μας χτυπήσει κάποια ασθένεια ή ένας πόλεμος. Τότε δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς τους ψηλομύτες θα πέσουμε στον βάραθρο της απελπισίας. Χάνουμε την ελπίδα μας στον αληθινό Θεό διότι δεν έχουμε φροντίσει έως σήμερα να τον κάνουμε φίλο μας και συνοδοιπόρο στην ζωή μας. Ο ταπεινός άνθρωπος πορεύεται με μέτρο σ’ αυτήν την ζωή. Δεν προσβάλλει τον διπλανό του, ελαττώνει το μίσος του, βάζει μέτρο στην αλαζονεία που προέρχεται από τα πλούτη και γενικά τα πεσίματα του στην ζωή είναι πιο ανώδυνα. Θα τελειώσω τις σκέψεις μου με ένα όμορφο κείμενο που κάποιος φίλος μου έστειλε στο Διαδίκτυο:

«Όταν θα σε χειροκροτούν οι άλλοι, εσύ θα βάλεις το κεφάλι κάτω και θα πεις: ”Θεέ μου, σκέπασέ με αυτήν την ώρα…”. Και όταν οι άλλοι θα σου λένε ”Μπράβο!”, εσύ να νιώθεις ότι κλέβεις το Θεό, διότι ο Θεός είναι Εκείνος που σου έδωσε, ό,τι σου έδωσε, ώστε να σε χειροκροτούν και να σου λένε ”Μπράβο!” οι άλλοι. Μην αφήσεις τον νου σου ποτέ και πεις, ότι είσαι άξιος για κάτι. Πάντα να νιώθεις ότι είσαι ανάξιος. Έστω και αν είσαι άξιος, διότι και αν είσαι άξιος, δεν είσαι άξιος από δικά σου φόντα. Είσαι άξιος με δανεικά. Είναι τα χαρίσματα που σου έδωσε ο Θεός. Κατά συνέπεια πρέπει να ταπεινοφρονείς. Γι’ αυτό πάντα ο άνθρωπος πρέπει να είναι δακρυσμένος, δοξολογώντας το Θεό για όσα του έχει δώσει. Αλίμονο στον άνθρωπο, που δεν υπολογίζει το Θεό, νομίζοντας ότι, ό,τι έχει είναι δικά του και ότι τα απέκτησε με δικές του δυνάμεις…Γιατί τότε θα έρθει μια μέρα, που θα ταπεινωθεί!»