Τέσσερα χρόνια “La Vie En Rose”, τέσσερα χρόνια απόλυτης επιτυχίας!
Με αφορμή τα τέταρτα γενέθλια της «La Vie En Rose», τη συνάντησα στο εργαστήριό της, στην Αγία Παρασκευή και μας μίλησε για όλα. Για το πως ξεκίνησε, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τη μη αποδοχή από την οικογένειά της, τη λατρεμένη της γιαγιά, τους στόχους της, το μεγάλο όνειρό της που δεν είναι η «La Vie En Rose», την πρόταση από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και τις γυναίκες. Στέλνοντας το δικό της ηχηρό μήνυμα προς αυτές!
Της Βασιλικής Μπασιούρη
Τέσσερα χρόνια ”La Vie En Rose”, τέσσερα χρόνια επιτυχίας;
Δ.Κ.: Πρέπει γράψω βιβλίο! (γέλια) Πέρασα τα πάνδεινα,υπέφερα! Μόνο ο κόσμος ήταν κοντά μου, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς, ούτε οικογένεια. Μπήκα στα σπίτια γυναικών που ούτε καν γνώριζα… Το συγκινητικό μέσα σε όλο αυτό είναι πως το μοναδικό μου μέλημα για να συνεχίσω είναι ότι έρχεται κόσμος και μου ανοίγει την καρδιά του, μου μιλάει για τα προσωπικά του…ο κόσμος γενικά υποφέρει, έχει πολλά προβλήματα και θεωρώ πως πέρα από τις κρέμες και τα προϊόντα, είμαι η ψυχοθεραπεία τους. Μου αρέσει πολύ να αυτοσαρκάζομαι, να ταυτίζεται το κοινό μαζί μου, να τους κάνω να νιώθουν καλύτερα από μένα, κοροϊδεύω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό πολλές φορές, για να κάνω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου να νιώσει οικεία. Γιατί; Γιατί έχω περάσει από αυτό το στάδιο. Έχω κοιμηθεί στο πάτωμα, έχω δεχτεί μπούλινγκ από τον οικογενειακό και κοινωνικό μου περίγυρο. Και λόγω ονόματος και λόγω ότι ήμουν ένα παιδί “φυτό”, πάντα απουσιολόγος. Μεγάλωσα σε μία πολύ κλειστή κοινωνία, μέσα σε μια πάρα πολύ αυστηρή οικογένεια, στην αυταρχική και αυστηρή στρατιωτική – ιατρική οικογένεια. Σε σημείο που δε μπορούσα να βγω από το σπίτι. Σε μια κλειστή κοινωνία, οτιδήποτε κάνεις θεωρείται κακό! Φαντάσου, ότι το πρώτο μου εγχείρημα όταν παραιτήθηκα από τη φαρμακευτική, ήταν να ανοίξω ένα μαγαζί όπου πουλούσα πίνακες και κρέμες σε μια γωνιά. Μου έκαναν πάρα πολλές καταγγελίες, λέγοντάς μου η πολεοδομία ότι το πατάρι δεν είναι επισκέψιμο. Το είχα φτιάξει με πολύ κόπο, μαζεύοντας χρήματα από δουλειές του ποδαριού….τέλος πάντων, το έκλεισα, αλλά από εκεί κράτησα τη μεγάλη ιδέα, “τις κρέμες”. Και βέβαια κρέμες έδινα σε γυναίκες που δεν ήταν από την περιοχή, αλλά σε επισκέπτριες, που μου λέγανε συνέχισε αυτό που κάνεις, έχεις ταλέντο! Για να μαζέψω τα χρήματα και να ανοίξω ένα μικρό μαγαζί 20 τετραγωνικών στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, έκανα πολλές δουλειές. Πούλαγα φυλλάδια στο δρόμο, έκανα σέρβις, γιατί δεν ήθελα να πάρω λεφτά από την οικογένεια και γιατί η οικογένεια δε με παραδεχόταν. Λέγανε: ”Η κόρη μας τρελάθηκε!” γιατί παραιτήθηκε από μια στρωμένη δουλειά σε πολυεθνική εταιρία. Εμένα όμως ”κλότσαγε το μέσα μου”. Ένα άλλο γεγονός που θέλω να τονίσω και να περάσω ένα μήνυμα είναι “Ουδέν κακό, αμιγές καλού!”, τίποτα δε γίνεται τυχαία και όταν βλέπουμε κάτι πολύ κακό να συμβαίνει, ποτέ δεν μπορούμε να δούμε το καλό που κρύβεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν ήμουν στη Μάνη, δύο γυναίκες μου έκαναν πρόταση να είμαι επιστημονική υπεύθυνη στο εργαστήριό τους. Τους έφτιαξα το εργαστήριο με όλη την τεχνογνωσία που έχω ως χημικός και τελευταία στιγμή μου είπαν “θα υπογράψει η ξαδέρφη μας” που είναι βιολόγος. Με πέταξαν έξω! Πουλούσαν στη λαϊκή τα σαπούνια τους και περνώντας από μπροστά τους, μου λέγαν ”Α ρε Δημητρούλα!” χτυπώντάς με υποτιμητικά στην πλάτη. Έκλαιγα πάρα πολύ τότε, διάβασα πάρα πολύ όμως και ποιος περίμενε μετά από λίγα χρόνια στο εργαστήριο της Αγίας Παρασκευής, όλα αυτά που είχα μάθει από τα εκείνα τα κορίτσια, θα αποτελούσαν το θησαυρό μου, στο να στελεχώσω, να οχυρώσω το δικό μου εγγεγραμμένο εργαστήριο από τον Ε.Ο.Φ.
Εάν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, πριν τέσσερα – πέντε χρόνια, τα φανταζόσουν όλα αυτά;
Δ.Κ.: Πιστεύω είναι ένα όνειρο αυτό που ζω, μακάρι να μην τελειώσει ποτέ! Νιώθω πως είμαι υπόλογη σε όλο αυτό τον κόσμο και θέλω να τους χαρίζω δώρα. Θέλω να τους μοιράσω την ψυχή μου, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Και το εννοώ αυτό που λέω, δεν το λέω για να το πω απλά!
Οι επόμενοι στόχοι σου ποιοι είναι;
Δ.Κ.: Πιστεύω πως εάν δεν ολοκληρώσω το όνειρό μου, που έχει να κάνει με την παραμελλειμένη τρίτη ηλικία, υιοθετημένα παιδάκια, παιδιά ΑΜΕΑ και αδέσποτα σκυλιά, θα σταματήσει όλο αυτό. Είναι υπόσχεση στο Θεό. Δε με ενδιαφέρει ούτε η επέκταση των καταστημάτων, ούτε η κερδοφορία. Με νοιάζει να το καταφέρω, να πετύχω το στόχο μου! Εάν δε βοηθήσω αυτές τις κατηγορίες, θα πέσω, θα καταρρεύσω! Είναι υπόσχεση στο Θεό και στην ψυχή μου, η οποία έχει γαλουχηθεί από έναν άγιο άνθρωπο, τη γιαγιά μου.
”Πως μπορείς να κοιμάσαι όταν εσύ φοράς δύο παλτό και έξω υπάρχει άνθρωπος που κρυώνει;” (δάκρυα) Έχω πάρει το όνομά της. Το δεύτερο όνομά μου, Μαρία. Και όποιος με φωνάζει έτσι, με συγκινεί πολύ. Όλα τα μαθήματα ζωής από αυτή τα πήρα! Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα…που έφυγε. (δάκρυα)
Έχεις τεράστια αποδοχή από τον κόσμο. Σε περιμένουν στα καταστήματα για να σε γνωρίσουν και να τους εξυπηρετήσεις αποκλειστικά εσύ, αλλά και στα social.
Όλο αυτό πως το βιώνεις;
Δ.Κ.: Θα ήθελα να αναφερθώ στο ότι η οικογένειά μου με έχει αποδεχτεί πλέον, είναι πολύ κοντά μου η αδερφή μου και ο αδερφός μου. Η αγάπη που μου έλειπε την έχω πάρει επί εκατό από τον κόσμο. Εάν σταματήσει αυτή η αποδοχή και η αγάπη, δεν ξέρω που θα βρεθώ. Αγάπη μόνο, ούτε κρέμες, ούτε τίποτα. Δε με στήριξαν ούτε οι φίλες μου. Μόνο μια κοπέλα από το Γύθειο. Και δεν εννοώ οικονομικά, αλλά ψυχολογικά. Στην άκρη του γκρεμού που είχα βρεθεί έπρεπε ή να πέσω ή να βγάλω φτερά. Παρόλο που έχω πολλές ευαισθησίες, τα κατάφερα. 
Εν όψη καλοκαιριού τα αδυνατιστικά σας προϊόντα είναι best seller. Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;
Δ.Κ.: Αυτά που έρχονται δε θα τα πιστεύετε! Δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα κανένα προϊόν, από οποιαδήποτε άλλη εταιρία. Δεν υπάρχει αυτό που ετοιμάζω. Από τη συσκευασία, από το άρωμα, την ποιότητα, την καινοτομία. Ετοιμάζω τέσσερις διαφορετικές κρέμες, το λιγότερο που θα έχουν μέσα είναι διαμάντι.
Δ.Κ.: Α θα σου πω! Μου αρέσει αυτό που κάνουν οι ινφλουένσερς. Να διαφημίζω πράγματα. Μου αρέσει να μου στέλνουν πράγματα που έχουν κάνει με την ψυχή τους, μια μικρή βιοτεχνία, ένα μαγαζί, ένας καλλιτέχνης. Και εγώ να τα προωθώ, δωρεάν πάντα! Να τους βοηθήσω ώστε να γίνουν πιο γνωστοί! Θέλω να πάω κόντρα σε αυτό, στο σύστημα και να τους βοηθήσω. Όπως εγώ τότε ήθελα να βρεθεί μια κοπέλα να με στηρίξει, να με διαφημίσει στο κοινό της, έτσι να στηρίξω όλα τα νέα παιδιά!
Στόχος σου πέρα από όλα αυτά;
Δ.Κ.: Να μαζέψω όλα τα ορφανά του κόσμου, τα αδέσποτα και τα παιδιά ειδικών αναγκών. Που δε είναι ειδικών αναγκών, αλλά ιδιαίτερα! Έχουν μέσα τους πάρα πολύ ευφυΐα και όλοι όσοι τους προσέχουν έχουν σίγουρα ένα εισιτήριο για τον παράδεισο. Ένα χαμόγελο από αυτά τα παιδιά είναι η μεγαλύτερη αμοιβή! Στο τέλος της ημέρας ξαπλώνω στον καναπέ ή στο πάτωμα με τα σκυλιά μου και σκέφτομαι τι αποκόμισα σήμερα; Ένα κλάμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά; Όλα αυτά είναι ανώτερα από όλα!
Σαν επιχειρηματίας πλέον, απασχολείς και πάρα πολλά άτομα!
Δ.Κ.: Είμαστε εβδομήντα πέντε άτομα! Η καλύτερη στιγμή, είναι αυτή της πληρωμής. Ψάχνω πάντα το καλό, τη φιλοτιμία, για να την επιβραβεύσω! Και λάθη να κάνουν τους τα συγχωρώ, δεν είμαι τιμωρός! Κάνω αυξήσεις, δίνω χρήματα διπλάσια και τριπλάσια πολλές φορές από το βασικό μισθό και δώρα! Νομίζω ότι σε αυτή τη ζωή ότι δίνεις παίρνεις! Εάν δεν είσαι μίζερος θα το πάρεις πίσω επί δέκα.
Παράπονα ακούς από τον κόσμο;
Δ.Κ.: Ναι, συνέχεια! Ότι δε με βρίσκουν. (γέλια) Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι παντού, σε όλα τα καταστήματα. Ελπίζω να μου φύγουν και οι φοβίες και να μπορέσω να ταξιδέψω με πλοίο και αεροπλάνο και να πάω παντού. Φοβάμαι! Έχω κλειστοφοβία. Γι’ αυτό και δεν έχω πάει ποτέ στην Κρήτη, στην Κύπρο, που τόσος κόσμος με στηρίζει από αυτά τα μέρη και τους ευχαριστώ πραγματικά, έχουμε και καταστήματα εκεί.Αλλά λόγω της κατάστασης, δεν μπορώ να πάω ακόμη.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό σημείο πάνω σου;
Δ.Κ.: Η επικοινωνία! Η αγάπη και η αγκαλιά, που μπορώ να δώσω άπειρη. Η ανασφάλεια και οι φοβίες είναι τα χειρότερά μου. Όταν δημιουργώ δε φοβάμαι τίποτα. Εμπνέομαι από το σύμπαν, από το Θεό, από το διάβασμα, γιατί διαβάζω πάρα πολύ. Πρόσφατα μου έκαναν πρόταση από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο αντιπρύτανης, με κάλεσε στο Global Breakfast, ως επιτυχημένη χημικό και βιομήχανο, που εκεί πριν χρόνια είχε συμμετάσχει η Μαρία Κιουρί. Μου κάναν πρόταση να διδάξω στο πανεπιστήμιο. Αυτή είναι μεγαλύτερη ανταμοιβή από όλα. Δεν αρνήθηκα, θα πάω, αλλά θέλω να διαβάσω περισσότερο για να είμαι έτοιμη.
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω κάτι:
Επειδή όπως σας είπα, λάτρεψα τη γιαγιά μου, έχω μια ενδόμυχη αγάπη προς όλες τις γυναίκες! Και ποτέ δε ζήλεψα καμιά. Λατρεύω τις γυναίκες και θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να τους δώσω το μήνυμα «ότι τους πηγαίνει πίσω, ότι τοξικό υπάρχει στη ζωή τους, ότι δεν τους ταιριάζει, είτε είναι άνθρωπος, είτε κατάσταση, οτιδήποτε είναι τοξικό και απάνθρωπο, να πάψει να υπάρχει και να βρούνε τη δύναμη, αυτή που βρήκα και εγώ τότε. Γιατί πάντα υπάρχει ελπίδα, εάν ακούσουμε τη φωνή της καρδιάς ή της λογικής! Εάν κλωτσάει το μέσα τους σημαίνει ότι πρέπει να κοπούν οι δεσμοί. Να σταματήσουν να πνίγονται. Σηκώστε το ανάστημά σας!»
