Οι ιστορίες μιας διαχρονικής ταβέρνας που κατέβασε ρολά λόγω συνταξιοδότησης, πάντα έχουν έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτισμό. Μια τέτοια ταβέρνα είναι σαν ζωντανή μνήμη του τόπου, όπου αναμνήσεις χτίζονται γύρω από τα τραπέζια της.
Σε μια τέτοια ταβέρνα, μπορεί κανείς να φανταστεί τις ιστορίες που γράφτηκαν με το πέρασμα των χρόνων. Παρέες που γέλασαν δυνατά, οικογένειες που γιόρτασαν τα γενέθλια των παιδιών τους, ερωτευμένα ζευγάρια που πέρασαν τα πρώτα τους ραντεβού, και ηλικιωμένοι που καθόταν στα ίδια τραπέζια για δεκαετίες, σχολιάζοντας τις αλλαγές της πόλης.
Ο ιδιοκτήτης, που με το πέρασμα των χρόνων έγινε μια φιγούρα γνώριμη για όλους, έδινε πάντα το δικό του χαρακτήρα στον χώρο. Από τα μεσημέρια με ήχους ρεμπέτικης μουσικής και το κρασί να ρέει άφθονο, μέχρι τις βραδιές όπου τα τραπέζια γέμιζαν και η μυρωδιά του ψημένου κρέατος γέμιζε τον αέρα.
Με την ανακοίνωση της συνταξιοδότησης, οι τακτικοί πελάτες ήρθαν για μια τελευταία φορά, να αποχαιρετήσουν την ταβέρνα που έγινε κομμάτι της ζωής τους. Όπως και τα ξύλινα τραπέζια και οι φθαρμένες καρέκλες, οι αναμνήσεις τους θα μένουν ανεξίτηλες.
Η ταβέρνα αυτή μπορεί να έκλεισε, αλλά η ψυχή της, μέσα από τις ιστορίες που ειπώθηκαν και τις στιγμές που έζησαν οι πελάτες της, θα συνεχίζει να ζει στις μνήμες τους.
Χαρακτηριστική η ανάρτηση του πολιτικού μηχανικού Αχιλλέα Βανταλή θαμώνα στο ταβερνείο του Τάκη Καρδούτσου
Χθες Δευτέρα έκλεισε ο Καρδουτσος!Ο Τάκης!
Και μαζευτηκαμε χθες βράδυ,όλοι όσοι το μάθαμε και συχναζαμε χωρίς να έχουμε συννενοηθει..
Μας το είπε πριν δέκα μέρες..
Παιδιά τη Δευτέρα τέλος του μήνα κλείνω..
Δεν το πολύ πιστέψαμε,δε θέλαμε,και αρχίζαμε να τον πειράζουμε .ότι δε γίνεται να μην ανάβει τη φωτιά..
Αφού το έλεγε και το ξαναλέγε. αρχίσαν να μας ζώνουν τα φίδια..
Κυταζομασταν σαν να λέγαμε ,λες να λέει αλήθεια..;
Αχιλλέα παιρνω το μπούλο,μου είπε κατά λέξη γελώντας ,όπως γελάει ο Τακης ..
Και μεις δε γελάσαμε..
Όχι στο Τάκη δεν πηγαίναμε συνέχεια γιατί έκανε το καλύτερο κεμπάπ..
Απεναντίας πολύ συχνά το έφερνε, καμμένο γιατί ερχόταν έξω στα τραπέζια και μας έλεγε μασλάτια, ή το έφερνε αψητο γιατί ειχε ξεχάσει να κατεβάσει τη σούβλα.
Πολλές φορές δεν πηγαίναμε καν για να φάμε , πηγαίναμε γιατί ήμασταν κακοκεφοι ,και θέλαμε να μας φτιάξει τη διάθεση..
Θα μας έλεγε ιστορίες,από την εποχή που ήταν κυριολεκτικά παπατζης στο κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά.
Από την εποχή που όταν υπήρχε νύχτα,έκλεινε το μαγαζι και μετά πήγαινε να κλείσει τα μπουζούκια..
Ανεξάντλητος σε ιστορίες,έφυγε εξάλλου μικρό παιδί από το σπίτι του για την επιβίωση..
Και γύρισε όλη την Ελλάδα..
Κάθε απόγευμα ,μαζί με τη Παναγιώτα άναβε τη φωτιά και καθόταν έξω από το μαγαζί του σε ένα τραπεζάκι κρατώντας ένα τριαντάφυλλο..
Όταν ερχόταν φίλοι μας στα Τρίκαλα ,εμείς δε τους πηγαίναμε όσους αγαπούσαμε στα καλά μαγαζιά,της πόλης,στο Τάκη τους πηγαίναμε..
Και αυτοί όταν ξαναρχοντουσαν,στο Τάκη ήθελαν πάνε.
43 χρόνια είχε ο Τάκης το μαγαζί..
Και μεις δύσκολα πλέον θα περνάμε ,από την Ιουλιέτας Αδάμ ,το πεζόδρομο που είχε ο Τάκης το μαγαζί…
