Τάσος Μητσελής επιστρέφει από το Λονδίνο με εντυπώσεις από το πολύ ενδιαφέρον εστιατόριο Meraki

Θυμάμαι το περσινό καλοκαίρι στο Scorpios τον Αθηναγόρα Κωστάκο να μου περιγράφει την γνωριμία του στη Μύκονο, με τους μεγιστάνες της εστιάσης Peter και Arjun Wanny. Εκ των υστέρων αναρωτιέμαι τελικά αν και πόσο πέρασε στα ψιλά η βαρύτητα αυτής της είδησης, που σχετίζεται με την ταυτότητα των επιχειρηματιών, οι οποίοι αποφάσισαν να επενδύσουν ένα τεράστιο ποσό, λανσάροντας ένα εστιατόριο με σημαία την εθνική κουζίνα μας στο Λονδίνο. Σε αυτή τη πολύστροφη πίστα ασφαλώς είχει μπει εδώ και πολλά χρόνια ο Κώστας Σπηλιάδης με τα Milos στο Μόντρεαλ, στην Νέα Υόρκη, στο Λας Βέγκας, στο Μαϊάμι και πιο πρόσφατα στο Λονδίνο, για να ανέβουν αργότερα στη σκηνή δυνατοί παίκτες, όπως ο Γιάννης Μπαξεβάνης, ο οποίος από τα σεμινάρια και από τα μενού που υπέγραφε στο εξωτερικό δεν έλειπαν ποτέ το χαρουπόψωμο, το ελαιόλαδο, το ελληνικό γιαούρτι και τα αρωματικά χόρτα. Στη βρετανική πρωτεύουσα έπειτα το Mazi, το Opso, το The Life Goddess, το The Greek Larder κ.α. ήδη έχουν αποτελέσει ένα μικρό αλλά υπολογίσιμο πυρήνα της γαλανόλευκης κουζίνας μας.

Όταν λοιπόν οι δημιουργοί των παγκοσμίως διάσημων Zuma, Roka, Coya, La Petit Maison, The Arts Club κ.α. καταπιάνονται με την γαστρονομία του τόπου μας, έχοντας μάλιστα την διάθεση να την εξαπλώσουν με το δυναμικό marketing που διαθέτουν και εκτός βρετανικών συνόρων, τότε πρόκειται για ένα σπουδαίο γεγονός που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο, αφού ανοίγει έναν επιπλέον δρόμο για την πολιτισμική διάδοση και τον εκδημοκρατισμό της ελληνικής μαγειρικής. Όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία αν το φαγητό στο Meraki, δεν ήταν πολύ προσεγμένο, νόστιμο, με μια πρώτη ματιά βατό χωρίς να είναι απλοϊκό και ταυτόχρονα σύγχρονο με ισορροπημένο τρόπο. Μάλιστα μετά την πρόσφατη επίσκεψη μου εκεί, από τους διάφορους ορισμούς του ονόματος που βρήκα αργότερα στο διαδίκτυο, αυτός που μου ταίριαξε περισσότερο στη σκακιέρα του εστιατορίου είναι «η ενασχόληση με επιμέλεια και γούστο». Αυτό ακριβώς έκανε ο executive chef του, Αθηναγόρας Κωστάκος, επανδρώνοντας ταυτόχρονα το Meraki στο Λονδίνο, με μια δυνατή μαγειρική ομάδα, η οποία εγγυάται και με το παραπάνω τη γευστική καλοπέραση. Δεν περίμενα άλλωστε κάτι λιγότερο και από τον head chef του, Μιχάλη Κίκη, που δίνει ωραίο τόνο στη μπριγκάντα, μαγειρεύει με όρεξη και προσέχει παντού τη λεπτομέρεια σε ένα χαλαρό μενού που κινείται μεταξύ οικειότητας και σύγχρονης αντίληψης, κλείνοντας κιόλας το μάτι όσο πρέπει στον κοσμοπολιτισμό.

Από τα πολλά πιάτα που δοκίμασα εκείνο το μεσημέρι ξεχώρισα τη δροσερή σαλάτα με σπανάκι και φέτα για το ολοτράγανο φύλλο της, το σφριγηλό ταρτάρ από λαυράκι για την κομψή κάψα της οξύτητάς του, αλλά και το φανταστικό τηγάνισμα στις μικρές γαρίδες που τις έκανε γλυκοφάγωτες σαν σνακ. Η δεξιοτεχνία της κουζίνας στο τηγάνι κάνει μπαμ και στις crunchy τριμμένες πατάτες χωρίς να αφήνουν καθόλου λάδι στο στόμα,  με νοστιμότατα αυγά μάτια, θεϊκό βούτυρο από τη Κρήτη και με καλοκαιρινή τρούφα να γράφει στο τελείωμα. Το παστίτσιο τους ήρθε σε ντελικάτη εκδοχή με pacherri που είχαν ολόσωστο al dente, μελωμένο ραγού από μοσχαρίσια ουρά και κρέμα γραβιέρας με μια ραφιναρισμένη λιπαρότητα να του χαρίζει έξτρα πόντους στο σύνολο. Πάρα πολύ ωραίο πιάτο. Το καρέ αρνιού ήταν ζουμερό με τους χυμούς του, αλλά σήκωνε λίγο παραπάνω αλάτισμα. Η μελιτζάνα που το συνόδευε πάντως ήταν λουκούμι. Εύσημα διεκδικεί και το μοσχαράκι με τις χειροποίητες χυλοπίτες χωρίς γλουτένη παρακαλώ αν και τέλος, οφείλω να προειδοποιήσω, γλυκατζήδες και μη, ότι η λαχταριστή μπουγάτσα στο Meraki την οποία περιχύνουν με σοκολάτα και καραμέλα, ξέρει να κλέβει με την θεσσαλονικιώτικη πληθωρικότητά της, στο φινάλε την παράσταση.