Ο Τρικαλινός σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μας μεταφέρει το φεστιβάλ της Δράμας 

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας –το ελληνικό– έγινε 39 χρόνων. Το διεθνές του –υπάρχει και αυτό– πατάει αισίως τα 22. Η ήσυχη μακεδονική πόλη ετοιμάζεται να ζήσει πέντε ημέρες σε φεστιβαλικό ρυθμό (οι φετινές εκδηλώσεις θα αρχίσουν στις 19/9 και θα ολοκληρωθούν στις 24/9) ενώ οι μικρομηκάδες φτιάχνουν τις αποσκευές τους. Η «Καθημερινή» ζήτησε από τον τρικαλινό σκηνοθέτη Δημήτρη Κουτσιαμπασάκο (και άλλους δύο συναδέλφους του) να περιγράψει με λέξεις το πιο ζωντανό ενσταντανέ από το φεστιβάλ που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη του. Όπως τόνισε «η Δράμα είναι μια πόλη ξεχωριστή για μας τους Ελληνες κινηματογραφιστές γιατί, στο ομώνυμο φεστιβάλ, οι ταινίες μας «βαπτιζόταν» και έπαιρναν τη θέση τους ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες μικρού μήκους της ετήσιας παραγωγής. Συμμετείχα για πρώτη φορά το 1992, με «Τα αγαπημένα του πρόσωπα», και από τότε όλες μου οι μικρού μήκους ξεκίνησαν την πορεία τους από το φεστιβάλ Δράμας.

Δεν θα ξεχάσω το 1997, στην προβολή του ντοκιμαντέρ «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Γιαγιά μου». Είχα φοβερό άγχος για το πώς θα πήγαινε η ταινία, γιατί όταν έλεγα «είναι μια ταινία για τη γιαγιά μου», αυτό προκαλούσε στους περισσότερους απορία και αμηχανία. Ασε τον τίτλο της. Επίσης το άγχος μου μεγάλωνε καθώς τα αδέρφια μου, τα οποία είχαν συντελέσει στην ταινία, δεν ήταν παρόντα. Ο Κώστας, που έκανε τη φωτογραφία, λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να παρευρεθεί και ο Πέτρος, που έκανε τη σύνθεση των κειμένων, ζούσε τότε στο Εδιμβούργο. Η προβολή ξεκίνησε, και ύστερα από 29 «οδυνηρά» λεπτά έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Ευτυχώς το χειροκρότημα ήταν ζεστό και τα σχόλια των θεατών αλλά και των φίλων πολύ θετικά.

Μέσα στην αίθουσα ένιωσα κάποιος να με πιάνει από το χέρι –γυρνάω ήταν ο Ηλίας Κανέλλης, φίλος του Πέτρου– και να με οδηγεί στα γραφεία Tύπου του φεστιβάλ. Εκεί μου λέει «πάρε τον Πέτρο να του πεις πώς πήγε η ταινία». Πράγματι, του τηλεφώνησα, του είπα τα νέα και χάρηκε πολύ με την υποδοχή της ταινίας. Μιλήσαμε αρκετά. Τώρα που ο Πέτρος έφυγε τόσο αδόκητα, δεν ξέρω γιατί, αλλά στα γεγονότα που ανατρέχω συχνά είναι κι αυτό το τηλεφώνημα».