Ο πατσάς δεν παχαίνει ομορφαίνει! βιωματικό & ανθρωπολογικό post για την “παγκόσμια ημέρα πατσά”

Το αμφιλεγόμενο έδεσμα, για το οποίο προσωπικά δίνω ρέστα, το έμαθα από το μακαρίτη το θείο μου τον Απόστολο που μ’ έπαιρνε πιτσιρίκο στο Βυζάντιο να δοκιμάσω το καθημερινό του μπρέκφαστ α λα γκρέκα. Το γούσταρε κι ο πατέρας, ως βαπορίσιος και πότης, το έφτιαχνε κι η μάνα στο σπίτι. Αλλά ο πατσάς δεν είναι σε καμία περίπτωση “οικιακό έδεσμα”.

Αναπνέει στη νύχτα, στην ψιλοαλητεία και στα τελειώματά της. Εκεί που αναστηλώνει τις παρέες που έχουν κάνει τη μικρή αλλά σημαντική, ίσως και αυτοκαταστροφική διαδρομή τους. Όλα κλείνουν πάνω από το αχνιστό βαθύ πιάτο με μικρές κουβέντες, στο σοφό μεταίχμιο μεταξύ κραιπάλης μέθης και ανακτηθείσας νηφαλιότητας. Οι παλιότεροι και γεροί πότες συνόδευαν τον πατσά με ένα τελευταίο νεροπότηρο ρετσίνα. εμείς πάλι με καμιά αγοραία κόκα κόλα.

https://www.trikalaidees.gr/%ce%b5%ce%ba%ce%b5%ce%af-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%84%cf%81%cf%8e%ce%b5%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b1-%cf%87%ce%b1/
Στη Χίο θυμάμαι το ιστορικό Βυζάντιο, που λειτουργεί ακόμα στην αγορά. Δεν ξενυχτάει αλλά ανοίγει νωρίς το πρωί. Καμιά φορά τα πολύ παγωμένα πρωινά με ξεροβόρι το χειμώνα, χώνομαι στα ζεστά και ρουφάω κανένα πιάτο, με σκορδοστούμπι μπόλικο και μπούκοβο φυσικά.
Κι ακόμα το Bel Air στο νότιο τμήμα του λιμανιού, πιο εξευγενισμένο αυτό αλλά σκληρό ξενυχτάδικο. Κι ακόμα το πατσατζίδικο στην πάνω μεριά του λιμανιού, δεν θυμάμαι πως το έλεγαν, αλλά θυμάμαι το γηραιό μάγειρα που έβλεπε με γαλήνια συγκατάβαση τα ράκη των νυχτερινών μας ατασθαλιών. Θυμάσαι Tsolas Kosmas το όνομα;
Στη Θεσσαλονίκη φυσικά Τσεκούρας μαζί με Yiannis Christakos. Κι ακόμα στη Μυτιλήνη ο Αβέρωφ στο λιμάνι για την ενωρίς άφιξη με το πλοίο, αλλά και μετά από ξενύχτια. Στη Σμύρνη “σκεμπέ τσορμπά” εξαιρετικός. Και στην Αθήνα Βαρβάκειος φυσικά, με συμβιβασμό εξαιρετική κρεατόσουπα για τους μη τρώγοντες πατσά. Κι ακόμα 24ωρο φυσικά στη Συγγρού κι ακόμα ένα πάνω από την Πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα όπου καταλήγαμε με σεβαστό ποδαρόδρομο (ειδικά αν ψιλοτρεκλιζεις κιόλας) μετά από μνημειώδη πάρτι της Παντείου στα 80ς.
Όλα τους μαγαζιά έντιμα. Ποτέ δεν μας την είπαν, ποτέ δεν μας έκλεψαν, ποτέ δε χλεύασαν την αφραγκία μας, καβγάδες πολύ σπάνιοι, και το φαγητό ήταν πάντα α ποιότητας. Μαγαζιά διαφορετικά που όπως είπα πιο πάνω στέκουν σε ένα μεταίχμιο… ακροβατούν ανάμεσα στις ποιητικές αναθυμιάσεις της νύχτας και στις αιθαλομίχλες του πεζού πρωινού.