Μπήκαμε σε διαφορετικό δρόμο στην πόλη

Πέρυσι τέτοιες μέρες, η πόλη μας αλλά και  η χώρα, έμπαινε στο βαθύ τούνελ της πανδημίας, ψηλαφώντας στα τυφλά, καθώς τα ερωτήματα ήταν πολύ περισσότερα από τις απαντήσεις, για τον κορονοϊό. Η κοινωνία φοβισμένη κλείνονταν στα σπίτια της, η οικονομία σταματούσε κάθε δραστηριότητα, τα νοσοκομεία γέμιζαν με νοσούντες, οι πρώτοι νεκροί, κυρίως όμως ο τρόπος με τον οποίο αυτοί «έφευγαν», μια τραυματική εμπειρία. Για όλους.
Η ζωή θα άλλαζε, απλά δεν ξέραμε ακόμη πόσο…
Σήμερα ένα χρόνο μετά, ο ιός είναι ακόμη εδώ, αφού στο μεταξύ έχει πάρει εκατομμύρια ζωές. Και όπως όλα δείχνουν θα μείνει για πολύ. Ωστόσο ξέρουμε πολύ περισσότερα, κι αυτή η γνώση μας κάνει πιο αισιόδοξους.
Δεν είναι μόνο τα εμβόλια που αποτελούν μια απάντηση, αλλά και τα ίδια τα μέτρα αυτοπροστασίας που ξέρουμε πια ότι είναι αποτελεσματικά. Αρκεί να τα τηρούμε σωστά.
Φυσικά θυσιάσαμε πολλά αυτό τον χρόνο. Κόστισε όλο αυτό, σε όλη την κοινωνία και στον καθένα μας προσωπικά. Δεν είναι μόνο εκείνοι που έφυγαν και δεν μπορέσαμε να αποχαιρετίσουμε. Είναι οι κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες που βιώσαμε και βιώνουμε.
Ας κρατήσουμε όμως κάτι και από τα θετικά της υπόθεσης. Εκτιμήσαμε πολλά πράγματα, όπως, την οικογενειακή ζωή και τους ανθρώπους μας, αποκτήσαμε ελεύθερο χρόνο και του δώσαμε αξία, ανακαλύψαμε την πολύτιμη συντροφιά ενός κατοικίδιου, φρενάραμε τη ζωή μας και γενικά είδαμε αλλιώς την καθημερινότητα και φιλοσοφήσαμε τη ζωή.
Οπωσδήποτε με υψηλό τίμημα και τη βάσιμη ίσως υπόθεση ότι μόλις επιστρέψουμε στην κανονικότητα θα επιστρέψουμε ξανά στις παλιές συνήθειες.
Ή μήπως όχι;
Δ.Χ.