Λευκοντυμένες μοδίστρες από τα ιστορικά ατελιέ του Dior και του Balenciaga παρέλασαν με πολύχρωμες σημαίες, όπως οι αθλητές στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών.

το αρχικό άκουσμα του νέου, επικράτησε ενθουσιασμός. Στο Παρίσι, την πόλη όπου η μόδα πάντα ονειρεύεται και τολμά, ένα σόου που θα συνέδεε 100 χρόνια ιστορίας του fashion design με τα ολυμπιακά αθλήματα. Όλοι φανταστήκαμε κάτι σαν περιοδική έκθεση μόδας εν κινήσει, με διοργανωτές την ομάδα του Vogue World, τους ανθρώπους της Anna Wintour, δηλαδή, που γνωρίζει όσο κανένας άλλος πώς να δημιουργεί υπερθεάματα με άξονα (και άλλοθι) τη μόδα και ζητούμενο τα mega-bucks.

Η χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανάποδη. Μια εβδομάδα πριν από τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών, με την ακροδεξιά να παραμένει φαβορί, με τη γενική πρόβα για την τελετή έναρξης των Αγώνων να έχει μόλις ακυρωθεί εξαιτίας του φουσκωμένου από επίμονες βροχοπτώσεις εβδομάδων Σηκουάνα και τις διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη γαλλική πρωτεύουσα να κουρελιάζουν τα προ-ολυμπιακά νεύρα των αρχών, το Παρίσι έμοιαζε να κρατά την ανάσα του.

Μια ανοιχτή επίδειξη μόδας στην Place Vendome, όμως, με τη συμμετοχή όλων των Γάλλων μόδιστρων και όσων παρουσιάζουν τη δουλειά τους στο Παρίσι, μαζί με αθλητές και celebrities, φάνταζε κάτι αισιόδοξο, ένα είδος άτυπης υποδοχής των Ολυμπιακών Αγώνων, που για το 2024 υπόσχονται να είναι οι πιο φωτογενείς στην ιστορία τους, όπως ταιριάζει στο Παρίσι.

Το φανταστικό τσίρκο «Vogue World: Paris 2024», οργανωμένο τμηματικά ανά δεκαετία, χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας από επιμελητές μόδας, στυλίστες και ατελιέ υψηλής ραπτικής, που ξεσκόνισαν αρχεία μόδας, φωτογραφίες και δημοσιεύματα εποχής, με σκοπό να ξεδιπλώσουν ένα ζωντανό αρχείο για έναν αιώνα γαλλικής μόδας.

Το φανταστικό τσίρκο «Vogue World: Paris 2024», οργανωμένο τμηματικά ανά δεκαετία, χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας από επιμελητές μόδας, στυλίστες και ατελιέ υψηλής ραπτικής, που ξεσκόνισαν αρχεία μόδας, φωτογραφίες και δημοσιεύματα εποχής, με σκοπό να ξεδιπλώσουν ένα ζωντανό αρχείο για έναν αιώνα γαλλικής μόδας, υπό την ενορχήστρωση της «Vogue», του brand που επιμένει να διεκδικεί ρόλο διεθνούς διαιτητή σε ό,τι σχετίζεται με σύγχρονα ρεύματα, στυλ και πολιτιστική επιρροή.

151 μοντέλα και 70 χορευτές, πλάι σε θρυλικούς αθλητές (η Venus και η Serena Williams έσεισαν την πλατεία με Off-White και Marine Serre) και καλλιτέχνες της μουσικής σκηνής (Maluma, Katy Perry, Sabrina Carpenter, Bad Bunny, Aya Nakamura) ξεχύθηκαν στην ολυμπιακών διαστάσεων Place Vendome χορογραφημένοι σε στυλ Baz Luhrmann, για να υποστηρίξουν αυτό το τολμηρό εγχείρημα.Off-White και Marine Serre

Σε ένα ξέφρενο πηγαινέλα που θύμιζε σκηνή των Folies Bergère, ποδηλάτες, χορευτές με κλακέτες, νεαροί Γάλλοι αθλητές και χορευτές ανακατεύτηκαν με μοντέλα-μούσες σαν την Debra Shaw και ινδάλματα της νεανικής ποπ κουλτούρας, όπως η Sabrina Carpenter.

Δυο υπέροχα καθαρόαιμα άλογα ντύθηκαν με γιγαντιαία μαντίλια Hermes για να μεταφέρουν τις Αμαζόνες των ‘50s, Gigi Hadid και Kendall Jenner, ενώ λευκοντυμένες μοδίστρες από τα ιστορικά ατελιέ του Dior και του Balenciaga παρέλασαν με πολύχρωμες σημαίες, όπως οι αθλητές στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών.

Ο συσχετισμός του «πρωταθλητισμού» της βελόνας με τις εξαιρετικές επιδόσεις των oλυμπιακών αθλητών διέτρεξε ως ιδέα ολόκληρο το ανάπτυγμα του σόου, αφού τα κατορθώματα 100 χρόνων στη μόδα αντιπροσωπεύτηκαν από αγωνίσματα.

H αρτ ντεκό απλότητα και η jazz φρενίτιδα των ‘20s παντρεύτηκαν με το αγώνισμα της ποδηλασίας και οπτικοποιήθηκαν με δημιουργίες Chanel, Simone Rocha X Jean Paul Gaultier και Dries Van Noten.

Τα ‘30s, ταιριασμένα με τον στίβο, εκφράστηκαν από τον μεγαλοφυή τεχνίτη της couture Cristóbal Balenciaga, την αρχιέρεια των πτυχώσεων Madeleine Vionnet και την αισθαντική συνοδοιπόρο των σουρεαλιστών Elsa Schiaparelli, με σύγχρονες εκδοχές των ομώνυμων οίκων, αλλά και looks Maison Martin Margiela και Armani Prive.

Μια εκδοχή των ‘40s, με έμφαση στον γαλλικό Νότο και σύντομες αναφορές στις ταινίες της Esther Williams, τίμησε τα aquatics και ντύθηκε με τις ρίγες του Jacquemus, ενώ τα 1950s, η δεκαετία που ταυτίστηκε με την καθιέρωση του γυναικείου κοστουμιού, ορθώς πήγε χέρι-χέρι με την ιππασία και φόρεσε Christian Dior και Hermes.

Για τα ‘60s, η ομάδα του Vogue World στάθηκε στη μόδα της διαστημικής εποχής, όπως την αποτύπωσαν ο Paco Rabanne, ο Andre Courreges και ο Pierre Cardin, και έκλεισε το μάτι στην ξιφασκία. Η ενέργεια των ‘70s συνδέθηκε με τα αγωνίσματα της γυμναστικής και περπάτησε στην Vendome με Μαύρα μοντέλα, φόρος τιμής στην Grace Jones που εκείνη τη δεκαετία ήρθε στο Παρίσι και το κατέκτησε.

Πόσο στραβά μπορεί να πάει ένας τέτοιος χαιρετισμός της μόδας στα σπορ;

Ήταν το «καπέλωμα» της «Vogue» στη γιορτή που ενόχλησε και μάλιστα σχολιάστηκε από σοβαρά διεθνή έντυπα, όπως ο «Guardian» και οι «New York Times». Η επίκληση των σπορ ως πηγή έμπνευσης φάνηκε πλασματική. Οι αθλητές δεν ήταν σταρ αλλά κομπάρσοι, με χαρακτηριστική περίπτωση τις εθνικές ομάδες ποδηλασίας και τζούντο της Γαλλίας, που χάθηκαν μέσα στα φρου φρου.

Το γαϊτανάκι των Ολυμπιακών προσέφερε απλώς ένα φόντο για τη μόδα, που κι αυτή με τη σειρά της λειτούργησε ως βιτρίνα για μια παρέλαση σουπερστάρ, οι οποίοι βρέθηκαν εκεί (μόνο) για το όνομα πάνω στο πρόγραμμα, τη «Vogue». Τύπος και, ίσως, ορισμένοι ψύχραιμοι καλεσμένοι αισθάνθηκαν πως η φαντασμαγορία στο Παρίσι την περασμένη Κυριακή υπήρξε άλλη μια ενορχηστρωμένη επίδειξη ισχύος της Anna Wintour, αρχετυπικής editor της αμερικανικής «Vogue» και διευθύντριας περιεχομένου της Conde Nast σε διεθνές επίπεδο.

Επρόκειτο για την τρίτη ειδική «έκδοση» του «Vogue World», της πρωτοβουλίας που η ίδια εισήγαγε το 2022 ως ένα ψυχαγωγικό υπερθέαμα το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει μια βιώσιμη εναλλακτική (προβολής και χρηματοδότησης) για τη βιομηχανία της μόδας, εν όψει της παρακμής του περιοδικού Τύπου. Σε λογική ανάλογη με του Met Gala στη Νέα Υόρκη, που μόνο φέτος συγκέντρωσε 26 εκατ. δολάρια υπέρ του έργου του Μητροπολιτικού Μουσείου, κάθε εκδήλωση του Vogue World βασίζεται στην καλλιέργεια της προσδοκίας και στήνεται καθαρά για οπτική απόλαυση, μιξάροντας υπέροχα ρούχα και διάσημα πρόσωπα.

Οποιοσδήποτε αντέχει να διαθέσει το αντίτιμο για μια live συμμετοχή ή έστω για να παρακολουθήσει από μακριά ως συνδρομητής, έχει μια θέση σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο. 800 καλεσμένοι πλήρωσαν από δύο έως τρεις χιλιάδες ευρώ για μια χρυσή καρέκλα στη δεύτερη ή την τρίτη σειρά στην Vendome, απλώς για να βρεθούν μέσα στο αστρόπληκτο σύμπαν της «Vogue».

Εκείνη με τη σειρά της (η «Vogue» είναι πάντα γένους θηλυκού) δωρίζει «τουλάχιστον» 1 εκατ. ευρώ από τα έσοδα σε έναv μη κερδοσκοπικό οργανισμό (Secours Populaire Francais) που στηρίζει νεαρούς Γάλλους αθλητές. Την ίδια στιγμή, όμως, που το Vogue World: Paris διατυμπάνιζε τον φιλανθρωπικό του χαρακτήρα, η Conde Nast προσέλκυε χάρη στο event σημαντικές χορηγίες από το eBay και τη Nike.

Μετά το αθλητικό (αν μη τι άλλο) φινάλε, με τον μπασκετμπολίστα Victor Wembanyama με λευκό Louis Vuitton κοστούμι και τη Marie-José Pérec, τη Γαλλίδα παλαίμαχη αθλήτρια του στίβου με φόρεμα Alaia στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, όσοι αποσύρθηκαν για σαμπάνιες στο Ritz ή συναντήθηκαν στο after-party στο Maxim’s ίσως να μην αντιλήφθηκαν την ουσία όσων είχαν δει.

Για ένα κοινό, όμως, που παρατηρεί τα νέα ήθη, ήταν ξεκάθαρο ότι η μόδα καταφεύγει στην ψυχαγωγία για να παραμείνει σε συνάφεια με την εποχή, με την Αμερικανίδα πρωθιέρειά της, Anna Wintour, να έχει μετατραπεί σε τελετάρχη φαντασμαγορικών τσίρκων, όπου η μόδα αποτελεί προκάλυμμα για έναν αγώνα εξουσίας της επωνυμίας «Vogue», που στη μετά-τα-περιοδικά εποχή αναζητά νέες πλατφόρμες ώστε η επιρροή της να κρατηθεί ζωντανή.

Τελικά, «η “Vogue” ήταν ο μόνος αληθινός νικητής», έγραψαν οι «New York Times».