Η Λένα Παπαληγούρα είναι μια ξεχωριστή παρουσία στον θεατρικό χώρο: Όχι μόνον για τις ερμηνείες και τα έργα που επιλέγει, όχι μόνο για το ταλέντο και την σκληρή δουλειά της, αλλά κυρίως γιατί βγάζει μια δύναμη και μια διάθεση ν΄ασχοληθεί με όλα όσα συμβαίνουν γύρω της. Αγαπάει την ζωή, το θέατρο, και πάνω απ΄όλα την οικογένειά της. Αυτό το καλοκαίρι περιοδεύει με τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου και ετοιμάζεται για την Επίδαυρο.

ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ

«Κάθε φορά που μου δίνουν ένα κείμενο ή μου προτείνουν κάτι, εγώ ψάχνω να βρω έναν λόγο που θέλω να το κάνω. Είναι συνήθως οι συντελεστές, το έργο, ο ρόλος. Κι όταν πω το ναι, ψάχνω να βρω στον ρόλο τι είναι αυτό που εμένα θα με κινήσει έτσι ώστε να υπερβώ την ανασφάλεια που έχω για την έκθεση, να υπερβώ την δυσκολία που έχω στην πρόβα ή να υπερβώ την τεμπελιά μου. Και να με κάνει να θέλω να μπω σ΄αυτό και ν΄αφοσιωθώ.Λένα Παπαληγούρα/Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης για το Bovary.gr

»Όταν λοιπόν το θέμα, από μόνο του, στο δίνει αυτό, δηλαδή δεν χρειάζεται να κατασκευάσεις κάτι για να σ΄εμπνεύσει, αλλά από μόνο του είναι πάρα πολύ εμπνευστικό, αυτό είναι κάπως σαν δώρο. Αισθάνομαι ότι η πολιτική μ΄αφορά ως κοινωνικό ον αλλά δεν μ΄αφορά στο να εμπλακώ εγώ. Μ΄αφορά στον τρόπο που υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή και στην καθημερινότητά του και μ΄αφορά μέσα απ΄τη δουλειά μας. Πώς μπορούμε δηλαδή πραγματικά να μετακινήσουμε ανθρώπους που ενδεχομένως σε κάποια θέματα έχουν μια άποψη και μπορεί να έρθουν στο θέατρο και να μετατοπιστούν και να δουν τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Στην “Κατερίνα” έρχονταν πάρα πολλοί άνθρωποι και μου έλεγαν ότι μέσα απ΄αυτή την παράσταση καταλάβαιναν πράγματα για τις οικογένειές τους. Όταν είχαμε κάνει με τον Γιώργο Παλούμπη την “Αόρατη Ολγα” για το trafficking πάλι είχα πορωθεί, αισθανόμουν ότι κάτι κάνουμε. Μπορεί να΄ναι και προσωπική μου ανάγκη, αλλά θέλω να νιώθω ότι κάτι κάνουμε πέρα απ΄το θέατρο.

»Νομίζω ότι και μόνο η επιλογή αυτού του επαγγέλματος, που ήταν μια καθαρά δική μου επιλογή, δεν είχε καμία σχέση με το επάγγελμα των γονιών μου, ήταν μια επιλογή αυτονομίας. Απ΄τη στιγμή που μπήκα σ΄αυτό το χώρο, έπρεπε να είμαι εγώ. Κι έχει αυτό το μαγικό η σκηνή -κι ευτυχώς, που όταν είσαι εκεί πάνω κάπως πρέπει να είσαι παρών 100%…

»Στο θέατρο, όπως σ΄όλους τους χώρους, παρ΄όλο που δεν του φαίνεται, ισχύει αυτό που έχει πει η Ολίβια Κόλμαν –“αν μ΄έλεγαν Ολιβερ θα έπαιρνα σίγουρα περισσότερα λεφτά”. Και μισθολογικά υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση στους άντρες και στις γυναίκες. Για την ίδια δουλειά, με τον ίδιο όγκο δουλειάς με συνάδελφο και φίλο, με τον οποίο έχουμε τα ίδια χρόνια στον χώρο, του πρότειναν τα διπλάσια λεφτά από μένα. Κι όταν εγώ ρώτησα γιατί, περισσότερο ως κοινωνιολογική παρατήρηση, μου είπαν γιατί γυναίκες υπάρχουν πολλές επιλογές ενώ άνδρες υπάρχουν λίγοι -εγώ έτσι κι αλλιώς τελικά δεν την έκανα εκείνη τη δουλειά. Μετά πιστεύω ότι και ηλικιακά συμβαίνει αυτό, ότι οι γυναίκες μεγαλώνοντας βιώνουν δυσκολίες. Ο άντρας μεγαλώνοντας γίνεται ρολίστας και γοητευτικός, ενώ η γυναίκα μπορεί να περάσει στα αζήτητα, με τα ίδια προσόντα. Δηλαδή δεν είναι φυσιολογικό να βλέπουμε γυναίκα στα 40 να υποδύεται την μητέρα εικοσάχρονου στην τηλεόραση. Λες άμα γίνω 50 τι θα παίζω, την γιαγιά.

»Γενικά νομίζω ότι μια γυναίκα καλείται να΄ναι πολυεργαλείο, να τα καταφέρει σ΄όλους τους τομείς, να΄ναι στο γύρισμα, να κάνει την δουλειά της, να΄ναι με τα παιδιά της, αυτό είναι κάτι που η κοινωνία δεν το ζητάει απ΄τον άντρα. Και αυτά είναι τα απλά -για να μην μιλήσω για όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Εγώ πιστεύω αυτό που λέει και σε κάποια στιγμή η ηρωίδα μου στο θεατρικό που θα κάνω τον χειμώνα ότι οι νόμοι φτιάχτηκαν από άντρες για άντρες, οπότε είναι πολύ δύσκολο μια γυναίκα να βρει το δίκιο της. Κι αυτό άρχισα να το σκέφτομαι και για την λογοτεχνία -δεν είχε την δυνατότητα η γυναίκα να μορφωθεί, να γράψει, γι΄αυτό και υπάρχουν πολύ πιο λίγες. Αρα και η πλευρά που μας έχει παρουσιαστεί είναι ας πούμε, μέσα από τη ματιά του άντρα και άρα μάλλον ολόκληρη η κοινωνία μας είναι δομημένη μέσα απ΄αυτή τη ματιά. Πέρα απ΄αυτά, νομίζω ότι σήμερα εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο πολύ πιο έτοιμες να μιλήσουμε για όλα αυτά ή να φύγουμε από σχέσεις, να μην ανεχτούμε πράγματα, αλλά η κοινωνία δεν είναι έτοιμη αυτό να το προστατέψει, όπως βλέπουμε διαρκώς γύρω μας -δυστυχώς. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να προτρέπουμε τη γυναίκα να μιλήσει, να καταγγείλει κι απ΄την άλλη δεν της παρέχετε καμία προστασία, βρίσκεται απροστάτευτη.

»Τώρα σε ό,τι αφορά εμένα και την ζωή μου, καταρχήν πρέπει να πω ότι είμαι εξαιρετικά τυχερή. Εχω έναν φανταστικό σύντροφο, έχω βοήθεια απ΄τη μαμά μου που, δόξα τω Θεώ, είναι καλά και είναι και υπέροχη γιαγιά και μιλάμε για το ιδανικό, το ιδεατό, το τέλειο. Με τον άντρα μου είμαστε σχεδόν εξίσου. Δηλαδή το βράδυ που εγώ πάω στο θέατρο, αναλαμβάνει πλήρως ο Ακης. Τα μοιραζόμαστε όλα, είμαστε σαν ομάδα. Είναι πάρα πολλά τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, είναι διαφορετικές οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε σαν οικογένεια, τώρα πια είναι και το οικονομικό, που πρέπει να το λάβεις υπόψιν σου.

»Υπάρχει μια καθημερινότητα που τρέχει και πρέπει να τα συνδυάζεις όλα, αλλά έχω μάθει να την διαχειρίζομαι. Νομίζω όμως ότι γενικά υπάρχει δυσκολία στη μητρότητα με το επάγγελμα. Ωστόσο δεν μπορώ εγώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς οικογένεια, δηλαδή δεν μπορώ να το φανταστώ… Δεν θεωρώ ότι κάνω κάποια θυσία. Ισα-ίσα. Τα παιδιά μου φέρνουν την ευτυχία μου, δεν θα μπορούσα χωρίς αυτά, οπότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα βρω κάπως τον τρόπο. Απλά είμαι εξαιρετικά τυχερή γιατί λειτουργεί το σύστημα. Αλλά παρόλα αυτά και πάλι δεν είναι εύκολο.

»Σίγουρα σκέφτομαι και τι δουλειές θα πάρω σε σχέση με την οικογένεια. Πολλοί παράγοντες μ΄επηρεάζουν. Δηλαδή το ότι θέλω να είμαι στο σπίτι κάποιες ώρες παραπάνω, το ότι επιθυμία μου είναι να μην δουλεύω τόσο πολύ, όπως, ενδεχομένως, θα ήθελα δεν είχα οικογένεια. Αλλά σκέφτομαι και τον παράγοντα χρήματα περισσότερο από πριν… Νομίζω ότι είναι πολλοί οι παράγοντες που σ΄επηρεάζουν όταν έχεις να φροντίσεις κι άλλους ανθρώπους πέρα από σένα.