Τρίκαλα-Κραυγή αγωνίας από τρίτεκνη μητέρα για τις καταστροφές του Daniel: Το χαμόγελο των παιδιών δεν ενδιαφέρει κανέναν

Dεκατρείς μήνες μετά την καταστροφική επέλαση του κυκλώνα Daniel στη Θεσσαλία, και με
μια γέφυρα που ενώνει 35 χωριά και οικισμούς του Δήμου Μετεώρων με την Καλαμπάκα,
να έχει υποστεί καθίζηση, συναντούμε την αγωνία, τον θυμό και την απελπισία μίας
μητέρας που προσπαθεί να επιβιώσει ως μητέρα κι επαγγελματίας κάτω από αφόρητα
δύσκολες συνθήκες για μία ακόμη φορά.

Θυμίζουμε εδώ πως η συγκεκριμένη γέφυρα είχε πέσει ξανά τον Ιανουάριο του 2016 και είχε παραδοθεί τον Απρίλιο του 2017, ενώ εκκρεμεί εισαγγελική έρευνα.

Η επιστολή της Ζαχαρούλας Γιαβούτα-Λούδα

Το χαμόγελο των παιδιών της Διάβας δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Βρισκόμαστε στο όμορφο χωριό μας, 13 μήνες μετά την επέλαση του Ντάνιελ, που είχε ως αποτέλεσμα την καθίζηση της πολύπαθης γέφυράς μας. Είμαστε στο ίδιο έργο θεατές για δεύτερη φορά. Με μια σημαντική διαφορά όμως. Γίναμε αόρατοι. Δεν μας βλέπουν. Δεν μας ακούνε. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Τι συνέβη αυτούς τους μήνες;

Ήρθε ο Πρωθυπουργός στη Λάρισα το Σεπτέμβριο του 2023 και είπε ότι η Θεσσαλία είναι η προτεραιότητά του και θα φροντίσει ο ίδιος προσωπικά να ανακουφίσει τον κόσμο.

Τι συνέβη έκτοτε;

Συσκέψεις. Ατέλειωτες συσκέψεις. Με όλα τα πιθανά θεσμικά σχήματα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ανακοινώθηκαν εκατομμύρια. Πολλά εκατομμύρια. Που Θα πέσουν στη Θεσσαλία .

Τι είχε ως αποτέλεσμα;

Να μη γίνει τίποτα απολύτως. Δεν κουνήθηκε ούτε πετραδάκι. Άδικα περιμέναμε να δούμε τον εργολάβο το καλοκαίρι. Έκανε ζέστη τον Ιούλιο και τον Αύγουστο πήρανε άδεια οι εργολάβοι. Ήρθε το φθινόπωρο. Κρύωσε ο καιρός. Πάλι περιμέναμε τον εργολάβο. Δεν θα έρθει μας είπανε γιατί έρχεται ο χειμώνας κι όπως όλοι ξέρουμε τον χειμώνα κάνει κρύο και βρέχει οπότε δεν γίνονται έργα. Μα είπανε να περιμένουμε την άνοιξη του 2025. Δεν μας είπανε όμως κάτι βασικό. Πώς θα ζήσουμε ως τότε;

Τι θα γίνει με τα παιδιά; Τους τελευταίους 13 μήνες δεν χαμογελάνε. Κι εμείς δεν έχουμε κάτι να τους πούμε. Δεν μπορούμε να τους εξηγήσουμε γιατί επιτρέπουμε να μετακινούνται σε έναν επικίνδυνο αγροτικό δρόμο. Ούτε γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν τις δραστηριότητες τους. Ούτε γιατί δεν μπορούν να βλέπουν τους φίλους τους. Ή να πηγαίνουν σε διάφορες εκδηλώσεις. Συνήθως δεν μπορούμε να τα κοιτάξουμε κατάματα όταν λέμε όχι , γιατί δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας. Κι όχι γιατί δεν είμαστε ικανοί. Αλλά γιατί δεν μας αφήνουν να δουλέψουμε. Κι ενώ δεν ευθυνόμαστε εμείς για την κατάσταση που έχουμε βρεθεί, δεν έχουμε και βοήθεια από πουθενά. Και τα παιδιά; Τα ξεγελάσαμε για λίγο. Βγήκαν λίγο στην πλατεία του χωριού, λίγο στο γήπεδο. Πέρασε το καλοκαίρι. Τώρα τι κάνουμε; Τι θα τους πούμε πάλι; Γιατί τα δικά μας παιδιά δεν μπορούν να ζήσουν όπως τα υπόλοιπα; Τι διαφορετικό έχουν; Και στην τελική τι ζητάνε; Πρόσβαση στη ζωή τους ζητάνε. Ακόμη κι αυτό το πιο απλό δεν μπορούμε να τους το προσφέρουμε.

Ακούει κανείς;

Ζαχαρούλα Γιαβούτα-Λούδα

Κάτοικος Διάβας

Αγρότισσα και μητέρα τριών υπέροχων κοριτσιών