Κουρσό

H Αλεξάνδρα Τάμπου συναντά τον σκιτσογράφο Αποστόλη Κουρσοβίτη…
[divider]
Η γελοιογραφία, το σκίτσο που καθημερινά μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών αρθρώνει τον δικό του λόγο και με τον ένα ή άλλο τρόπο μάς αγγίζει κάθε άλλο παρά «γελοία» είναι. Είναι μια υποσημείωση, ένας τρόπος αντίδρασης και αξιολόγησης των πραγμάτων, είναι μια θέση. Γι’ αυτόν τον ‘αιρετικό’ τρόπο έκφρασης για πολλούς, θελήσαμε να  μιλήσουμε με έναν απ’ τους πιο αξιόλογους εκπρόσωπους του… στη Θεσσαλία και όχι μόνο!

Η γελοιογραφία χαρακτηρίζεται και ως ανατρεπτικός λόγος. Αλήθεια, τι εστί γελοιογραφία;
Κατ’ αρχήν, η γελοιογραφία δεν ορίζεται με τους γνωστούς όρους (εικαστική, κωμική, σατιρική, κ.λ.π.) αλλά,  ορίζεται αποκλειστικά  μέσα από την ανάγνωσή της. Θέλω με αυτό να πω πως η γελοιογραφία και δη η πολιτική γελοιογραφία περισσότερο ταιριάζει με άσκηση δημοσιογραφικής δράσης και λιγότερο με εικαστικό μέσο. Προσωπικά πιστεύω πως μια «επιτυχημένη» γελοιογραφία επιβεβαιώνει το μύθο περί… 1000 λέξεων. Αν αυτό ακούγεται υπερβολικό έως αλαζονικό, θα προτιμούσα τον όρο ρεπορτάζ. Τώρα, επί του πρακτέου, για τη  «γέννηση» μιας ή περισσοτέρων γελοιογραφιών, δεδομένου του τάλαντου, απαιτούνται δύο πράγματα: η πληροφορία και το εικαστικό μέσο, το σκίτσο. Για το πρώτο, ο γελοιογράφος οφείλει να έχει υψωμένες τις κεραίες ώστε να «πιάνει» τα τεκταινόμενα την ώρα που ενσκήπτουν. Να τα θέτει στη βάσανο της ζύμωσης και στη συνέχεια να τα περιγράφει με τον γνώριμο τρόπο. Η εικαστική πλευρά του θέματος σε άλλους συναδέλφους παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και σε άλλους όχι. Σε ότι με αφορά, θα προτιμούσα την «ιδέα» από την εικαστική φόρμα. Δηλαδή, αν δεν έχεις κάτι να πεις, μη το παιδεύεις. Αν η γελοιογραφία ή το σκίτσο όπως συνηθίζουμε να το λέμε δεν υποκρύπτει την ατάκα ή το μήνυμα, τότε δεν έχει λόγο δημοσίευσης. Είπα «ατάκα» και εδώ θέλω να επισημάνω κάτι. Στη δουλειά μας υπάρχουν δύο σχολές: Η έλλογη γελοιογραφία και η άλογη. Δηλαδή, η γελοιογραφία με τα «συννεφάκια» και εκείνη που στερείται λόγου αλλά αφήνει να «μιλήσει» η ίδια η εικόνα. Εγώ, παραδόξως, ανήκω και στις δύο σχολές, αν και ρέπω προς την άλογη. Εν κατακλείδι, μια επιτυχημένη γελοιογραφία μεμονωμένα ή κατά συρροή θα μπορούσε να μπει στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου και να «ταράξει» συνειδήσεις. Σας θυμίζω την περίπτωση του συναδέλφου Γιάννη Ιωάννου κατά την περίοδο  της θητείας του Ανδρέα Παπανδρέου με τον πρώτο να κάνει «φύλλο και φτερό» τον ηγέτη και το «τσούρμο» του μέσα από τον ανεπανάληπτο «Τρίτο δρόμο». Να θυμίσω επίσης και τη λογοκρισία, ακόμη και επί των ημερών μας, στην οποία υποβάλλονται αρκετές από τις γελοιογραφίες Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Ο ίδιος το βίωσα αυτό.
H γελοιογραφία στην Ελλάδα έχει μια συνεχή πορεία στο χρόνο 150 ετών σχεδόν. Ποια είναι η θέση της σήμερα στη δεδομένη συγκυρία που βρίσκεται η χώρα; θα ήθελα να σκιτσογραφήσουμε το προφίλ του νεοέλληνα, άλλαξε μέσα από τη δική σας ματιά;
Όσο για τον νεοέλληνα και τα περί κρίσης θέλω μόνον ένα πράγμα να επισημάνω. Τούτος ο λαός εγκατέλειψε τη χώρα του. Ο λαός που χρόνια τώρα κολακεύει η αριστερά, «δεν μένει πια εδώ». Το Σύνταγμα και οι αγανακτισμένοι  ήταν μια καλή στιγμή που όμως πέρασε σαν κάτι το τελετουργικό. Η κρίση πάντα κατοικούσε σε τούτο τον τόπο. Δεν τη βλέπαμε γιατί απλούστατα μάς φόρεσαν τα γυαλιά της «Δημοκρατικής νομιμότητας». Η έκπληξη δεν βρίσκεται στο πόσο κρίσιμα είναι τα πράγματα αλλά στο ίδιο το μέγεθος της σήψης! Κι αυτό με κάποιον τρόπο τώρα μετρήθηκε και μετριέται. Έχετε ακούσει το «μείναμε όλοι με το στόμα ανοιχτό»; Ε, κάπως έτσι. ΑΑΑΑΑΑ!!!!!! Υπολείπονται ακόμη τρία γράμματα για να ξαναφωνάξει ο Έλληνας: Α-ΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!! Τα υπόλοιπα στην οθόνη, εεεε, στο χαρτί ήθελα να πω, μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πρόσφατης δουλειάς μου.
Πού δημοσιεύετε τις δουλειές σας;
Εφημερίδα: «Το Χωνί της Αντίστασης», κάθε Κυριακή στα περίπτερα όλης της χώρας.
Facebook: Koursovitis Apostolos Kourso
Blogspot: kourso.blogspot.com