Και του στραβού το δίκιο να λέμε

Φαίνεται πως το ζήτημα των αγροτικών κινητοποιήσεων εξακολουθεί να προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις κάθε φορά. Από τη μια, οι αγρότες που παλεύουν για την επιβίωσή τους, και από την άλλη, εκείνοι που τους κατηγορούν για τις μεθόδους τους, αλλά όχι για τα αιτήματά τους.

Η ειρωνεία είναι εμφανής: όταν οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους, κατηγορούνται για ταλαιπωρία. Όταν κατεβαίνουν στην Αθήνα, αγνοούνται. Όταν επισκέπτονται υπουργικά γραφεία, λαμβάνουν υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Και όταν δεν κάνουν τίποτα, τους λένε ότι δεν έχουν διεκδικητικό πνεύμα.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τόσο ο τρόπος διαμαρτυρίας, αλλά η απροθυμία να ακουστούν και να δοθούν λύσεις. Αν η κοινωνία ενοχλείται από τις κινητοποιήσεις, τότε ίσως θα έπρεπε να ενοχλείται περισσότερο από τους λόγους που τις προκαλούν.