Καζαντζίδης: Ένας μαχητής της λαϊκότητας και της αυθεντικότητας

 

Ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε μια μορφή που ξεπέρασε τα όρια της μουσικής και έγινε σύμβολο για τους πονεμένους, τους διωγμένους και τους αδικημένους. Όπως σημειώνει ο Θ.Λ., η πορεία του δεν χωράει στην πίστα του νεοπλουτισμού και της επιδειξιομανίας, που συχνά χαρακτήριζε τη λαϊκή διασκέδαση των εποχών του. Ο Καζαντζίδης απέρριψε την επιφάνεια, αναζητώντας την ουσία.

Η κινηματογραφική προσέγγιση της τραγικότητας

Η ταινία του Τσεμπερόπουλου αποτυπώνει με κινηματογραφική ευαισθησία το «τραυματισμένο σύμβολο» Καζαντζίδη. Η ερμηνεία του Μάστορα αναδεικνύει έναν χαρακτήρα που διώκεται, που μένει πιστός σε ένα ιδανικό, ακόμη κι όταν αυτό φτάνει στα όρια της εμμονής. Το κοινό δεν βλέπει απλώς μια ιστορία, αλλά βιώνει τη συγκίνηση και την ταύτιση με μια οικουμενική λαϊκή ψυχή.

Όπως παρατηρεί ο Θ.Λ., το φαινόμενο Καζαντζίδης ξεπερνά τα όρια της ιστορικής του εποχής. Ακόμη κι αν η Ελλάδα του Καζαντζίδη έχει αλλάξει, η σύνδεση της φωνής του με τις αγωνίες των ανθρώπων παραμένει ζωντανή. Η λαϊκότητά του δεν περιορίζεται από τις κοινωνικές ή πολιτιστικές αλλαγές.Η εμπειρία του να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας να τραγουδούν και να συγκινούνται μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου είναι το απόλυτο παράδειγμα της διαχρονικής επιρροής του. Το κοινό αναγνωρίζει στη φωνή του Καζαντζίδη μια αλήθεια που ξεπερνά το χρόνο και τις κοινωνικές συνθήκες.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν είναι απλώς μια μορφή του παρελθόντος. Είναι ένας ζωντανός θρύλος, μια γέφυρα που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων με την αυθεντικότητα της λαϊκής παράδοσης.