| «Ουράνιο τόξο στο Σκοτάδι»Πάντα, όταν με αποκαλούν ζωγράφο, γλύπτη, εικαστικό, όχι άδικα, βλέποντας τι κάνω και μεταφράζοντάς το σε ιδιότητα, αντιδρώ, επαναλαμβάνοντας ότι δεν νιώθω ζωγράφος, γλύπτης, εικαστικός, συγγραφέας… Είμαι «η ανάγκη μου» να μιλήσω για το σκοτάδι, σε καιρούς φωταγωγημένους με «υπερβολή»! Κάθε φορά χρησιμοποιώ εργαλεία και υλικά για να κρύψω ή να «φανερώσω» στοιχεία που κουβαλάμε και μας βαραίνουν, ενώ θα έπρεπε να μας κάνουν πιο ανάλαφρους και χαρούμενους.
«Ένα ουράνιο τόξο στο Σκοτάδι», είναι ο τίτλος της νέας μου αυτής έκθεσης στην υπέροχη πόλη των Τρικάλων… Είναι ένα σύνολο εικαστικών ιδεών που συγκεντρώθηκαν με σκοπό να αποδείξουν ότι η Τέχνη μπορεί να κατοικήσει παντού, ότι η τέχνη δεν είναι μόνο για τους τοίχους αλλά εφαρμόζεται και στα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, καλύπτει επιφάνειες αλλά και γωνίες… Ζωγραφικές και γλυπτικές ιδέες που σκοπό έχουν να δηλώσουν την ανάγκη επαφής, την ανάγκη να αισθανθούμε ο ένας τον άλλον, για να απολαύσουμε κάτι «κοινό» και μέσω του χορού των αισθήσεων να επαναφέρουμε τον «άνθρωπο», που με τη δική μας αδιαφορία ή την δική μας αστοχία χάσαμε, επιλέγοντας τον τρόπο ζωής του «περιττού» και όχι του «αναγκαίου».
Η επιλογή του περιττού μας αλλοίωσε τα βασικά χαρακτηριστικά μας: Έχουμε μάτια και δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε αυτιά και δεν ακούμε παρά μόνο το «εγώ» μας, έχουμε χέρια, αλλά δεν επιδιώκουμε πια την απόλαυση της αφής. Ξεχάσαμε την χαρά που κρύβει το χάδι, την χαρά της επαφής, την διπλή δύναμη του χορού των «δύο» πάνω σε ένα κοινό σκοπό, με στόχο το «εμείς»!
«Ένα ουράνιο τόξο στο σκοτάδι» που έχει απλωθεί γύρω μας για να μας φανερωθεί η ένταση της απώλειας του «ουσιαστικού»… Βλέποντας τις εικαστικές μου ιδέες, διακρίνετε εύκολα υπερμεγέθεις αγωγούς αισθήσεων. Καιρός να ξανακούσουμε ακόμα και ψίθυρους, να ξαναδούμε την «υπεροχή» των άλλων και όχι τα σκουπίδια της «δικής μας επιτυχίας», να αγγίξουμε και τα πιό μακρυνα, να φιλήσουμε και να φιληθούμε με σκοπό να κατακτηθούμε και να κατακτήσουμε τον χαμένο έναστρο ουρανό των αληθινών σχέσεων, να πετάξουμε, να αιωρηθούμε, να καταργήσουμε με τις αισθήσεις μας τους νόμους του βάρους που μας βυθίζει και δεν μας αφήνει να απογειωθούμε!
«Ένα ουράνιο τόξο στο σκοτάδι» είναι μια εικαστική ματιά, με πολύχρωμες προτάσεις κίνησης, σε μια εποχή που όλοι έχουμε μεταμορφωθεί σε μόνιμους κατοίκους του καναπέ και της «καρέκλας».
Σε μια εποχή αντιερωτική, ας ξαναερωτευθούμε την κοινή ζωή μας! Σε μιά εποχή που όλα τείνουν να γίνουν φανερά, ας διατηρήσουμε έναν κήπο μυστηρίου, μια θάλασσα που κολυμπάμε και στα «βαθιά» μας! |
