Η Έρη Μαυρογιάννη μιλάει για το νέο της πόνημα:«Στοχεύω μόνο να ευαισθητοποιήσω το κοινό των Τρικάλων

Μέσα στον απόηχο της κάθε μικρής κοινωνίας, γιατί κι ένα μυθιστόρημα είναι και από μία μικρή “κοινωνία”, με ήρωες-πρόσωπα, σπίτια, πόλεις, εργασιακούς χώρους, οδούς, αντικείμενα, η συγγραφέας και δημοσιογράφος Έρη Μαυρογιάννη, ανάβει και πάλι τα φώτα επί σκηνής –του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Τρικκαίων– και θα μας παρουσιάσει το νέο της βιβλίο, από τις εκδόσεις Όστρια με τίτλο: «Όπου η ζωή… στο μαύρο», οκτώ μήνες έπειτα από την κυκλοφορία του πρώτου της βιβλίου με τίτλο: «Όπου η ζωή… στο κόκκινο». (Αν δεν υπήρχε το «κόκκινο», δε θα υπήρχε το «μαύρο»,γιατί το δεύτερο, είναι η συνέχεια του πρώτου).

            Στο «κόκκινο» τη γνωρίσαμε στο συγγραφικό της έργο, στο «μαύρο» θα συνεχίσει, που όμως μας αποκαλύπτει η ίδια, είναι ένα μυθιστόρημα που δεν το κρύβει, πως αφορά ένα κομμάτι της ζωής της. Και δε ντρέπεται να το ομολογήσει, πως ήταν ένα σκληρό κομμάτι της ζωής της, χωρίς να μας αποκαλύπτει τίποτα περισσότερο, απ’ όσα θα δούμε στη θεατρική παράσταση που θ’ ανεβάσει –μία και μοναδική– δραματοποίησης, διασκευής κειμένων και σκηνοθεσίας της ίδιας της συγγραφέως, βάζοντας ένα στοίχημα με τον εαυτό της: να μας συγκινήσει και να μας αφυπνίσει.

            «Στοχεύω μόνο να ευαισθητοποιήσω το κοινό των Τρικάλων και μη, και να περάσω μηνύματα. Γιατί… μετά τη βροχή, βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο –όπως λέει και η ηρωίδα μου η “Καλλιόπη”».

Ερώτηση: Στα χρώματα της Ίριδας;

Ε.Μ. Στα χρώματα της γης, της φύσης, του ουρανού, της ζωής γενικότερα… της αγάπης, στο ΚΟΚΚΙΝΟ!

Ερώτηση: Και το «Όπου η ζωή… στο μαύρο»;

Ε.Μ. Του φόβου. Του σκοταδισμού ενός νου που προσπαθούν να το μπερδέψουν. Εδώ η “Καλλιόπη” φοβάται, πονά και μάχεται.

Ερώτηση: Απ’ ότι καταλαβαίνω πάει για τριλογία;

Ε.Μ. Ναι. Θα κλείσει του χρόνου τέτοιο καιρό με το «Όπου η ζωή… στο λευκό».

Ερώτηση: Βιωματικές εμπειρίες και των τριών;

Ε.Μ. Κατά ογδόντα τοις εκατό· γιατί αν δε γράψει ένας συγγραφέας και για τη ζωή του, θα πει ψέματα πως κάποιος κάπου κάτι του διηγήθηκε για να το κάνει βιβλίο.

Ερώτηση: Και ενδιάμεσα από το «μαύρο» και το «λευκό», τι;

Ε.Μ. «Το μήλο της Εύας». Ένα ερωτικό-ψυχολογικό θρίλερ –μία εν μέρει αληθινή ιστορία.

Ερώτηση: Από πού εμπνέεσαι;

Ε.Μ. Από την ίδια τη ζωή. “Μυρίζει” εμπειρίες, λόγους να γράφεις, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Αρκεί να έχεις τ’ αυτιά σου ανοιχτά, σε ό,τι σου φέρει στο δρόμο σου να ζήσεις· να το ρουφήξεις. Γιατί… δεύτερη ζωή, δεν έχει.

Ερώτηση: Πώς μετατρέπεται ένας προβληματισμός σε έργο τέχνης, εν προκειμένου, σε ένα βιβλίο;

Ε.Μ: Γίνεσαι παρατηρητής “εξομολογήσεων” από έναν πίνακα, μία μουσική, ένα τοπίο. Πως θα ήθελες να είσαι μέσα στον πίνακα εσύ, πως θα ‘θελες να χορέψεις την τάδε μουσική, πως θα ‘θελες να χαθείς μέσα σ’ ένα τοπίο· ένα λιβάδι, μία θάλασσα…

Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι, πως όλα αυτά που έζησα θα μπορούσαν να μετουσιωθούν, αυτές οι εμπειρίες μου, σ’ ένα μυθιστόρημα. Αλλά… αβίαστα μου προέκυψαν περισσότερα από ένα.

Ερώτηση: Η θεατρική βιβλιοπαρουσίασή σου έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα.

Ε.Μ.: Έχει τον σταθερό μου φιλανθρωπικό χαρακτήρα, γύρω από τις ευαισθησίες μου, στους καρδιοπαθείς. Δεν μπορώ να αναπτύξω περισσότερο το λόγο μου επί του θέματος. Θεωρώ πως τα βιβλία μου μιλούν καλύτερα από τον προφορικό μου λόγο.