ΖΗΤΩ το έθνος!

Διακόσια τέσσερα χρόνια μετά την Επανάσταση, η Ελλάδα γιορτάζει την ανεξαρτησία της. Τη γιορτάζει, βέβαια, όπως πάντα: με παρελάσεις, σημαίες, και μια αίσθηση περηφάνιας που διαρκεί όσο το τρίτο κουπλέ του εθνικού ύμνου – μετά, επιστροφή στη μιζέρια.

Οι τότε οπλαρχηγοί πολεμούσαν για την ελευθερία. Οι σημερινοί «οπλαρχηγοί» πολεμούν για μια καλή θέση στα ψηφοδέλτια. Μια φορά κι έναν καιρό είχαμε εμφύλιους για το ποιος θα διοικήσει το νέο κράτος. Σήμερα έχουμε εμφύλιους στα social media για το ποιος είναι πιο Έλληνας από τον άλλο.

Και αν οι τότε πρόγονοι ζητούσαν την έξωση του σουλτάνου, σήμερα μοιάζουμε να τον έχουμε νοσταλγήσει – τουλάχιστον αυτόν που προσφέρει σταθερότητα. Βλέπετε, στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, ο σύγχρονος σουλτάνος φυλακίζει όσους τον απειλούν. Στη δική μας όχθη, οι δικοί μας «ηγέτες» απειλούν όποιον τολμήσει να μιλήσει λογικά.

Τελικά, μήπως ο 19ος αιώνας δεν πέρασε ποτέ; Ή μήπως απλώς βάλαμε Wi-Fi στα καριοφίλια και συνεχίζουμε τα ίδια, πιο μοντέρνα;

Ζήτω το έθνος – αν αντέξει μέχρι τα διακόσια πενήντα!