Διαδικτυακή εκπαίδευση: αναζητώντας νέα μονοπάτια, της Ειρήνης Στράκαρη

Από το Μάρτιο πολλές φορές έχουμε βρεθεί  σαν εκπαιδευτικοί, σαν γονείς, σαν κοινωνία απέναντι στο ερώτημα ¨η διαδικτυακή εκπαίδευση μπορεί να προσφέρει στα παιδιά μας τη γνώση και τις δεξιότητες που χρειάζονται για τη μαθησιακή τους και όχι μόνο εξέλιξη; Οι τελευταίοι μήνες έχουν φέρει αλλαγές σε αναρίθμητους τομείς της καθημερινότητάς μας, νέα εποχή, νέες προκλήσεις, νέα μέσα, έννοιες όπως προσαρμογή και ευελιξία γίνονται ιδιαίτερα σημαντικές. Σας παιδαγωγός, θα σταθώ, όμως μόνο για λίγο, σε αυτό που όλοι έχουμε ψιθυρίσει ή φωνάξει αυτούς τους μήνες, που δεν είναι άλλο από το αναντικατάστατο της πολύτιμης επαφής με τους μαθητές μας, την αποδοτικότητα και την ασφάλειά της τάξης, την ενέργεια και την ανθρωπιά της.

Η επόμενη στιγμή, ωστόσο, μας έφερε αντιμέτωπους με το παρόν και το μέλλον. Προσωπικά, το ερώτημα που κλήθηκα να απαντήσω όπως και πολλοί ακόμη εκπαιδευτικοί, δεν ήταν αν η διαδικτυακή διδασκαλία είναι αρκετά αποτελεσματική ή όχι. Την απάντηση σε αυτό μπορούμε εύκολα να τη βρούμε σε επιστημονικές έρευνες, στα σεμινάρια επιμόρφωσης που ενδεχομένως παρακολουθήσαμε, στη βιβλιογραφία στην οποία ανατρέξαμε, στην ῾πληροφορία῾ και στα εργαλεία που τόσο πλουσιοπάροχα μας δίνονται στην εποχή μας, εφόσον τα αναζητήσουμε.

Το ερώτημα που κληθήκαμε να απαντήσουμε ήταν στην πραγματικότητα

<<Τι είδους εκπαιδευτικός είμαι ή θέλω να είμαι; >>

Ένας καλός εκπαιδευτικός θα προσπαθήσει, θα συνεχίσει να είναι καλός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Θα διαβάσει, θα επιμορφωθεί, θα αναζητήσει τις πρακτικές που χρησιμοποιούνται σε άλλες χώρες, θα σχεδιάσει τα μαθήματά του σε νέα βάση, θα πειραματιστεί και θα δοκιμάσει τεχνικές, θα κρατήσει αυτές που λειτουργούν και θα απορρίψει άλλες τόσες, θα εξελιχθεί! Θα ζήσει την ανησυχία του καινούριου, θα ενθουσιαστεί με την ιδέα που προχώρησε, με το μαθητή που ανταποκρίθηκε, θα διδάξει στο παιδί και στον έφηβο πως στη δυσκολία έρχεται η δράση, πως στο πρόβλημα έρχεται η λύση, πως στο αρνητικό μπορούμε να βρούμε το θετικό, και αυτό είναι αντιμετώπιση ζωής. Είναι θέμα εστίασης.

Προκύπτουν, βεβαίως, πρακτικά ζητήματα και ερωτήματα όπως το αν ταιριάζει σε όλους τους μαθητές ή σε όλες τις ηλικίες η διαδικτυακή εκπαίδευση, ακόμη θέματα εξοπλισμού και συνδεσιμότητας. Ρεαλιστικά τα παραπάνω προβλήματα, η λύση τους ωστόσο, δεν βρίσκεται στην άρνηση, βρίσκεται στην ανάγκη, την επιθυμία και τη θέληση του κάθε δασκάλου να σταθεί δίπλα στο μαθητή, να μη νιώσει κανείς μόνος, να μη στερηθεί κανένα παιδί, κανένας έφηβος το δικαίωμα στην εκπαίδευση, τη ζωτική επαφή με τους συνομἠλικοὐς του. Υποχρέωσή μας μα και επιθυμία μας είναι να κρατάμε τα μυαλά των νέων ανθρώπων άγρυπνα και σε εγρήγορση!

Με αυτά κατά νου, η διαδικτυακή εκπαίδευση μπορεί να πάρει τη μορφή και να έχει την αποτελεσματικότητα που εμείς, σαν εκπαιδευτικοί, αποφασίσουμε να της δώσουμε. Με ένα κάλεσμα θα κλείσω, προς όλους τους φωτεινούς και αποφασισμένους εκπαιδευτικούς να συνεχίσουμε με πείσμα και δύναμη να βλέπουμε την ομορφιά στο έργο μας.

I want to learn more and more to see as beautiful what is necessary in things; then I shall be one of those who makes things beautiful.  

Nietzsche