Δανάη Παππά: «Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες και έμαθα να είμαι αρχηγός του εαυτού μου»
Η ηθοποιός Δανάη Παππά μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, τις γυναίκες που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή της, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρά και θέατρο και εξηγεί πώς η απώλεια της γιαγιάς της έφερε ένα ντόμινο εξελίξεων στη ζωή της.
Συναντιόμαστε με τη Δανάη Παππά ένα φθινοπωρινό ηλιόλουστο μεσημέρι στο εστιατόριο «Colonial», στο Γκολφ της Γλυφάδας, σε ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Φέτος, πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά εποχής «Άγιος Έρωτας», στον Alpha, όπου υποδύεται την 17χρονη μαθήτρια «Χλόη» και στο θέατρο μεταμορφώνεται στη «Ζωή» στην κωμική παράσταση «Για μια Ζωή». Εξιστορώντας τη διαδρομή της, την ακούω να μιλάει με αγάπη για τις γυναίκες της οικογένειας της και τις φίλες της που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή της. Αν και την πετυχαίνω σε μια φάση μεταβατική της ζωή της, όπου η Δανάη γεννιέται ξανά, χρειάστηκε να βιώσει την απώλεια της γιαγιάς της για να ξεκινήσει ένα ντόμινο αλλαγών…
«Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μέχρι σήμερα ζω στην περιοχή του Χολαργού. Προέρχομαι από μια μεγάλη και ιδιαίτερα δεμένη οικογένεια – οι γονείς της μαμάς μου έχουν πέντε κόρες και ως πρώτο εγγόνι πήρα όλη την προσοχή και την αγάπη. Με τη γιαγιά μου είχα πάντα μια στενή και δεμένη σχέση. Ερχόταν στο σχολείο για να μου φέρει κολατσιό, συγκεκριμένο δεκατιανό και μεσημεριανό λόγω των προπονήσεων μου, με πρόσεχε, με διάβαζε, με βοηθούσε – η μαμά μου εργαζόταν πολλές ώρες. Εγώ τότε έκανα ρυθμική και το πρόγραμμα μου ήταν πολύ απαιτητικό με 6 ώρες καθημερινά προπόνηση. Αν και ήμουν στο αγωνιστικό δεν ήμουν τόσο καλή, ωστόσο η μαμά μου ήθελε πάντα να κάνω κάποιο άθλημα για να μάθω πειθαρχία και να είμαι σε μια ομάδα -τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν.
Έχω ζήσει με πολύ δυναμικές γυναίκες στη ζωή μου κι ακόμα υπάρχουν. Αυτό μου έμαθε να είμαι αρχηγός του εαυτού μου, να μην εξαρτάμε από κανέναν και να ξέρω ότι θα τα καταφέρω μόνη μου -δε χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει. Οι γυναίκες στη ζωή μου έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Ακόμα και το γεγονός ότι καθόμουν με τις θείες μου να μου μάθουν πώς να βάφομαι, πώς να ντύνομαι, να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει στο σώμα μου καθώς μεγάλωνα και ερχόμουν σε επαφή με τη γυναικεία μου φύση ακούγοντας τόσες διαφορετικές απόψεις με βοήθησε πάρα πολύ – έπαιρνα πολλά από τις συζητήσεις και τις συμβουλές τους. Για μένα, ήταν σημαντικό που έβλεπα τόσες διαφορετικές πτυχές και καταλάβαινα πως όλες οι απόψεις είναι «OK». Προσπαθώ να κάνω το ίδιο και με τις φίλες μου: να είμαστε κοντά, να λέμε τι συμβαίνει και να μοιραζόμαστε στιγμές από τη ζωή μας. Είμαι πάντα ειλικρινείς και λέω την αλήθεια -το έχω ως αρχή. Είμαι πολύ προσεχτική στον τρόπο που θα πω τη γνώμη μου -ούτε εμένα μ’ αρέσει να μου σχολιάζουν με απότομο ή άκομψο τρόπο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «θα πω την αλήθεια ότι και να γίνει» -δε συμφωνώ απόλυτα. Να πεις την αλήθεια, αλλά με έναν τρόπο που να σέβεσαι τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και να μην τον πληγώσεις χωρίς λόγο. Νιώθω ότι όταν μοιράζομαι πράγματα με τις φίλες μου και ακούω μια άλλη άποψη με βοηθάει.. Όταν είσαι χωμένος σε μια κατάσταση, δε βλέπεις καθαρά, αλλά ακούγοντας την άποψη ενός φίλου, μαθαίνεις κάτι που ίσως να μην το είχες σκεφτεί νωρίτερα. Και κάπως έτσι, σταματάς να βυθίζεσαι και αρχίζεις να ξυπνάς.
Ως μαθήτρια έκανα τα μαθήματα μου, αλλά δεν με ενδιέφερε και πολύ το σχολείο. Όταν ήθελα έναν καλό βαθμό, π.χ. στα αρχαία που δεν ήμουν πολύ καλή, στα θετικά ήμουν πολύ καλύτερη από τα θεωρητικά, θα παρακολουθούσα και το πετύχαινα..Μάθαινα πιο πολύ από την παράδοση -δεν μπορούσα με τίποτα να διαβάσω για να μάθω απ΄ έξω. Βέβαια, αυτό μεταφράστηκε κάπως περίεργα στη ζωή μου γιατί τώρα μου είναι πάρα πολύ εύκολο να μάθω τα λόγια μου.
Με τους συμμαθητές μου ένιωθα ότι δεν ταιριάζω πολύ, δεν ήμασταν στο ίδιο μήκος κύματος και προτιμούσα να κάνω παρέες με μεγαλύτερα άτομα -ίσως μου ήταν οικείο από την οικογένεια μου. Δεν κατάφερα να κρατήσω πολλές σχέσεις όταν τελείωσα το σχολείο. Στο τέλος της Β’ λυκείου, που ξεκινάει η προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, δεν είχαμε κοινό σημείο αναφοράς, εγώ είχα εξωσχολικές παρέες από τον χορό, δούλευα για να έχω χαρτζιλίκι και να μην επιβαρύνω τους δικούς μου και κάπως έτσι χωρίστηκα με τους συμμαθητές μου -δεν με ενόχλησε. Μόλις πήγα στο αντικείμενο μου βρέθηκα με ανθρώπους που μπορούσα να συνδεθώ.. Είχα αποφασίσει ότι δε θα δώσω Πανελλήνιες, το είχα συζητήσει με τη μητέρα μου και της είχα εξηγήσει ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι πιο καλλιτεχνικό. Φυσικά τσίνησε στην αρχή γιατί φοβόταν για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, πώς θα βιοποριστώ και όλα αυτά. Επειδή ένιωθα πολύ σίγουρη κατάφερα να την πείσω -πάντα το κάνω αυτό ακόμα και τώρα. Μάλιστα, κάποια στιγμή μου εξήγησε τον τρόπο που το κάνω -σε μένα βγαίνει εντελώς ασυναίσθητα.
Για παράδειγμα, όταν ήμουν στο σχολείο τη ρωτούσα αν μπορώ από τον Χολαργό να πάω στη Βουλιαγμένη για να βγω και η απάντηση ήταν «αποκλείεται είσαι μικρή». Μετά ρωτούσα ξανά αν μπορώ να βγω στην πλατεία και ήταν σύμφωνη -οπότε το κατάφερνα. Αν, όμως, της έλεγα από την αρχή ότι θέλω να βγω δίπλα στην πλατεία δεν θα με άφηνε. Έτσι με αυτόν τον τρόπο της έλεγα το άκρο για να με αφήσει να κάνω αυτό που θέλω που ήταν ο αρχικός μου στόχος».