Ένας νέος ανθυπολοχαγός θα παίρνει 1.700€ και ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός 700€;

Μια συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή τις επικείμενες αυξήσεις στα σώματα ασφαλείας εξελίχθηκε σε σκηνικό πολιτικής αμηχανίας και κοινωνικής πρόκλησης. Στην εκπομπή της Αναστασίας Γιάμαλη και του Γιώργου Παγάνη στον RealFM, καλεσμένος ήταν ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Θεόδωρος Καράογλου, ο οποίος υπεραμύνθηκε της σχεδιαζόμενης επέκτασης των αυξήσεων μισθών σε όλα τα σώματα ασφαλείας, προαναγγέλλοντας, ουσιαστικά, μια κυβερνητική πρόθεση που αναμένεται να υλοποιηθεί ως τον Σεπτέμβριο.

Ωστόσο, το σημείο που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις ήταν η πλήρης απαξίωση της εκπαιδευτικής κοινότητας. Στην εύλογη ερώτηση της δημοσιογράφου για το πώς δικαιολογείται ένας νεοδιόριστος εκπαιδευτικός που υπηρετεί στις εσχατιές της χώρας να αμείβεται με περί τα 700 ευρώ, ενώ ο νέος ανθυπολοχαγός ξεκινά με περί τα 1.700 ευρώ, ο κ. Καράογλου επέλεξε να απαντήσει με… προσωπικές στρατιωτικές αναμνήσεις:

«Εγώ υπηρέτησα 26 μήνες στον στρατό, όχι 9 όπως πάνε τώρα τα παιδάκια».

Μια απάντηση που περισσότερο αποφεύγει την ουσία του ερωτήματος παρά τη φωτίζει.

Αν. Γιάμαλη: Είπατε ότι είναι λογικό να γίνει αύξηση σε όλους τους ενστόλους. Θέλω να σας ρωτήσω όμως κάτι να μου πείτε πόσο δίκαιο το θεωρείται: ένας νεοδιόριστος εκπαιδευτικός, όπου και να παει στη Σίκινο ή στο Πέραμα ξεκινάει με 776 ευρώ. Μετά από όμως από τς αυξήσεις Δένδια ένας ανθυπολοχαγός που βγαίνει από της σχολή Ευελπίδων στα 23 θα παίρνει 1700 ευρώ. Πόσο δίκαιο είναι αυτό;

Βουλευτής: Προσέξτε. Εγώ υπηρέτησα 28 μήνες στο στρατό και όχι 9 όπως πάνε τώρα τα παιδάκια και στεναχωριούνται. Έχω εικόνα από το στρατό. Ο στρατός είναι μια πολύ δύσκολη ιστορία

Αν. Γιάμαλη: Ενώ να διδάσκεις παιδιά είναι εύκολο;

Βουλευτής: Ο εκπαιδευτικός έχει ένα μοριακό σύστημα που μετά από ένα χρονικό διάστημα που μπορεί να είναι 3, 4, 5 χρόνια πιάνει τον τόπο καταγωγής του.

Αν. Γιάμαλη: 1700 ευρώ όμως για να πάρει πρέπει να πάει 55 χρονών και να γίνει Λυκειάρχης ή Γυμνασιάρχης

Μισθολογικές ανισότητες: Η σκληρή πραγματικότητα των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών

Οι διαφορές δεν είναι απλώς αριθμητικές, αλλά κοινωνικές και πολιτικές. Ο εκπαιδευτικός καλείται να καλύψει πάγια έξοδα διαβίωσης σε απομακρυσμένες περιοχές, συχνά χωρίς κρατική στήριξη ή επιδόματα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί θεμέλιο λίθο για τη λειτουργία της δημόσιας παιδείας.

Αν δεν είναι απαιτητική η διδασκαλία, τότε τι είναι;

Η δημοσιογράφος επανήλθε, ρωτώντας εάν ο βουλευτής εννοεί πως η εργασία στην εκπαίδευση δεν είναι απαιτητική. Χωρίς να δώσει σαφή απάντηση, ο κ. Καράογλου συνέχισε να επαινεί την κυβέρνηση και την οικονομική της πολιτική, αποθεώνοντας την ικανότητά της να δίνει αυξήσεις – σε επιλεκτικές ομάδες.

Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει αμείλικτο:
Είναι αποδεκτό, το 2025, εκπαιδευτικοί να επιβιώνουν με μισθούς κάτω από τα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης;

Ένα ιστορικά πρωτοφανές φαινόμενο άνισης μεταχείρισης

Η εκπαιδευτική κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό που χαρακτηρίζεται ως ιστορικά πρωτοφανής μισθολογική ανισορροπία. Σε μια περίοδο όπου το κράτος υποστηρίζει ότι «υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για αυξήσεις», οι εκπαιδευτικοί αποκλείονται εντελώς από αυτήν τη μέριμνα.

Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που συντηρούν τις σχολικές μονάδες σε κάθε γωνιά της χώρας. Που καλούνται να εμπνεύσουν, να μορφώσουν και να σταθούν δίπλα στα παιδιά — ακόμα και υπό ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες.

Η επιλεκτική στήριξη συγκεκριμένων ομάδων εντός του Δημοσίου στέλνει ένα σαφές – και επικίνδυνο – μήνυμα: ότι η εκπαιδευτική εργασία δεν έχει την ίδια αξία ή προτεραιότητα. Πρόκειται για πολιτική επιλογή, όχι ατύχημα.

Η συζήτηση δεν είναι «αντί» των σωμάτων ασφαλείας. Κάθε εργαζόμενος σε συνθήκες ευθύνης και κόπου αξίζει αξιοπρεπή μισθό. Το προκλητικό στοιχείο είναι η επιλεκτικότητα. Η αίσθηση ότι ορισμένοι εργαζόμενοι είναι «αόρατοι» για την πολιτεία, παρά την κομβική συμβολή τους.

Η υπόθεση Καράογλου δεν είναι μεμονωμένο φραστικό ατόπημα. Είναι η αντανάκλαση μιας βαθύτερης αντίληψης, που ιεραρχεί με όρους εντυπώσεων και όχι κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν η Παιδεία συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως υποσημείωση στον κρατικό προϋπολογισμό, το τίμημα θα το πληρώσει η ίδια η κοινωνία.

Πηγή alfavita.gr